သူခိုး ဓားရိုးကမ်းခြင်း

ငယ်ငယ်က ဒေါက်တာမတင်ဝင်းရေးတဲ့ "ငါးရာငါးဆယ် ပုံပြင်များ "စာအုပ်ထဲမှာ (စာအုပ်အမည် သေချာမမှတ်မိတော့) "သူခိုးဓားရိုးကမ်း"ဆိုသောခေါင်စဉ်နှင့် ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ဖတ်ခဲ့တာတော့မှတ်မိနေ​၏။ ဇာတ်လမ်းအကျဉ်းက " ရှေးတုန်းက တက္ကသိုလ်မှာ အဋ္ဌာရသအတတ်သင်ယူခဲ့ပြီး လေးအတတ်မှာထူးချွန်သော ကျောင်းသားတစ်ယောက်ကို ဆရာကသမီးနှင့်ပေးစားလိုက်​၏။ ဆရာပေးစားလိုက်သော မိန်းမကိုခေါ်၍ မောင်ကျောင်းသားလဲ မြှားငါးဆယ်နှင့်ဓားတစ်ချောင်းကို ယူဆောင်လျက် မွေးရပ်မြေသို့ ပြန်ခဲ့​၏။ လမ်းခရီး တောအုပ်တစ်ခုမှာ ဆင်ရိုင်းကြီးတစ်ကောင်နှင့် ရင်ဆိုင်ရ​၏၊ လေးအတတ်မှာ ထူးချွန်သူဖြစ်သောကြောင့် ဆင်ကိုမြှားတစ်ချောင်းနှင့် သတ်နိုင်ခဲ့​၏။ ဆင်ရိုင်းကိုနှိမ်နင်းပြီး ဆက်၍ ခရီးသွားခဲ့ရာ တစ်နေရာအရောက်မှာ ခိုးသားငါးဆယ်နှင့်တွေ့လေ​၏။ ခိုးသားငါးဆယ်၌ ခေါင်းဆောင်လုပ်သူသည် လူကဲခတ်တဲ့နေရာမှာ ကျွမ်းကျင်​၏၊ထိုသို့ကျွမ်းကျင်
သောကြောင့် ကျောင်းသားစုံတွဲကို မတိုက်ခိုက်ရန် အောက်လက်ငယ်သားတို့ကို သတိပေးထား​၏။ သို့ပါသော်လည်း မောင်ကျောင်းသားကား ကိုယ့်လမ်းကိုမသွားချေ၊ ပညာမာန်တက်နေသောကြောင့် ခိုးသားငါးဆယ်​၏ မနီးမဝေးသောနေရာတစ်ခု၌ ထိုင်၍ နားနေလေ​၏။ နားနေရင်းကလည်း မိန်းမအားခိုးသားငါးဆယ်ဆီသို့ အသားကင်တောင်းရန်
စေလွှတ်​၏။ ခိုးသားငါးဆယ်က မကျက်သော အသားတုံးကိုပေးလိုက်​၏။ ကျောင်းသာသည် မကျက်သောအသားပေးသောကြောင့် အမျက်ထွက်​၏၊ ခိုးသာငါးဆယ်လည်း တပြိုင်နက်ထကြလေ​၏၊ ကျောင်းသားသည် လျင်မြန်စွာ မြှာလေးဆယ်ကိုးချောင်းဖြင့် ခိုးသားလေးဆယ့်ကိုးရောက်ကိုသေစေ​၏။ ကျန်သောခိုးသားခေါင်းဆောင့်နှင့်သတ်ပုတ်​၏။ ထိုသို့သတ်ပုတ်ရာတွင်လည်း ကျောင်းသားသည်ပင် အပေါ်စီးကရ​၏။ အပေါ်ကနေရင်းမိန်းမဖြစ်သူအား ဓားလှမ်းတောင်းလိုက်​၏။ မိန်းမဖြစ်သူက ခိုးသားခေါင်းဆောင်ကို မြင်ကတည်းကကြွေနေပြီဖြစ်ရကား ၊ယောကျာ်းဖြစ်သူဘက်ကို ဓားအသွား ခိုးသားခေါင်းဆောင်ဘက်ကို ဓားရိုးကမ်းပေးလိုက်​၏။ ထိုအခြင်အရာကိုမြင်သော ခိုးသားခေါင်ဆောင်က လျင်မြန်စွာ ဓားကိုဆွဲယူပြီး ကျောင်းသားကိုထိုးသတ်လိုက်​၏။ မယားဖြစ်သူသည် ယောကျာ်သေပြီးနောက် ခိုးသား​ခေါင်းဆောင်၏ရင်ခွင်သို့ပြေးကပ်လေ​၏၊ ထိုအခြင်းအရာကိုမြင်သော သူခိုးခေါင်းဆောင်က "အဘယ်ကြောင့် ထိုသို့ပြုသနည်း"ဟု မေးမြန်းစုံစမ်း​၏၊ ကျောင်းသား​၏ မိန်းမဖြစ်သူက "ဤယောကျာ်သည်း မိဘပေးစား၍ ယူရသူဖြစ်ပါ​၏၊ ချစ်ခင်နှစ်သက်ခြင်းမရှိပါ ၊ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူကို ချစ်မိ​၏၊ထိုအတွက်ကြောင့် ဤသို့ဤပုံ ပြုလုပ်ရပါသည်"ဟုဆိုလေ​၏။ သူခိုးခေါင်းဆောင်သည် ထိုအဖြေကိုကြားပြီးနောက် ထိတ်လန့်သွား​၏။ "မိဘပေးစားသောသူကိုပင် ထိုသို့ပြုနိုင်လျင် တောမှာတွေ့သောမိမိမှာဆိုဖွယ်ရာမရှိ"ဟုတွေးလျက် ထိုအမျိုးသမီးကိုခေါ်ဆောင်၍ ခရီးဆက်ခဲ့​၏။ ရှေ့ခရီး၌ ရေတိမ်သောမြစ်တစ်ခုတွေ့လေ​၏ ၊ သူခိုးခေါင်းဆောင်လည်း မိန်းမဖြစ်သူကို "အထုပ်အပိုတွေကိုတစ်ဖက်ကမ်းသို့ အရင်ပို့မယ်၊ပြီးမှမိန်းမကိုလာခေါ်မယ်"ဟုဆိုကာကူးသွားလေ​၏။တစ်ဖက်ကမ်းသို့ရောက်သည်နှင့် "မိဘပေးစားသော ယောကျာ်းကိုပင်သတ်၍ ငါ့လိုသူခိုးခေါင်ဆောင်နောက်လိုက်​၏၊ ငါ့ထက်သာသူတွေ့ရင် ထိုသို့လုပ်လိမ့်မည်မှာသေချာ​၏၊ မိန်းမယုတ်နေခဲ့တော့"ဟုဆိုကာထွက်သွားလေ​၏။ ထိုအမျိုးသမီးလည်း လင်ကြီးကောလင်ငယ်ပါ ဆုံးရှုံးရသောကြောင့် မြစ်ကမ်းနဘေးဝယ် ငိုယိုလျက်ကျန်ခဲ့​၏။ပုံပြင်ကိုဒီလောက်ပဲ မှတ်မိ​၏၊ ဇာတ်တော်ကို ဟောရသော ပစ္စုပ္ပန်အကြောင်းအတိတ်အကြောင်းနှင့် နာမည်တို့ကိုမမှတ်မိတော့။ ကလေးခံစားမှုဖြင့်သာ မှတ်ခဲ့ရင်းနှီးခဲ့​၏။ ပုံပြင်အပေါ်မှာ ဘာမှတွေးခေါ်စဉ်းစားခဲ့ခြင်းမရှိခဲ့။ အရင်လက ဆရာအောင်သင်း​၏ "သူတို့နှင့်ကျွန်တော်"စာအုပ်မှ ဆရာမြို့မမောင်နှင့်ကျွန်တော်အခန်း၌ ဆရာမြို့မမောင်က ဆရာအောင်သင်းအား စာဖတ်တာနှင့်ပတ်သက်ပြီး အကြံဉာဏ်ပေးတဲ့နေရာကိုရောက်တော့ စာအုပ်ကိုချပြီး တွေဝေသွား​၏။ စာဖတ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဗဟုသုတအလို့ငှါ မူရင်းအတိုင်းပြန်ရေးထည့်လိုက်ပါ​၏။"စာကိုသိပ်မဖတ်တော့နဲ့ဗျ၊ စဉ်းစားတော့ ခင်ဗျားမှာ ဘွဲ့တစ်ခုတောင်ရပြီးပြီပဲ၊ နည်းနည်းဖတ်ပြီး များများစဉ်းစားဖို့အချိန်ရောက်ပြီ။အများကြီးဖတ်ပြီး နည်းနည်းမှမစဉ်းစားရင် ဗဟုသုတများတဲ့ လူညံ့တစ်ယောက်ဖြစ်နေမှာပေါ့။အများကြီးစဉ်းစားပြီးရေးတဲ့စာအုပ်ကောင်း နည်းနည်းလောက်ကိုဖတ်ပြီး ကိုယ်တိုင်က များများစဉ်းစားနိုင်ရင် ပိုကောင်းတယ်ဗျ"။
ကျွန်တော်တွေဝေသွားတဲ့စာပိုဒ်က "ဗဟုသုတများတဲ့ လူညံ့"ဆိုတဲ့အပိုဒ်ပဲ။ ဆိုလိုတာကတော့စာဖတ်ပြီး စဉ်းစားတဲ့အကျင့်မရှိရင် ကိုယ်ပိုင်အတွေးအခေါ်မရှိဘူးလို့ပြောရမည်
ထင်တယ်။ အပေါ်က ပုံပြင်ကိုပြန်ဆက်ကြည့်
ရအောင် "မိန်းမဖြစ်သူက ယောကျာ်းကို ဓားသွားပါတဲ့ဘက်၊ သူခိုးဖြစ်သူကို ဓားရိုးပါတဲ့ဘက်ပေးတဲ့အတွက်ကြောင့် ယောကျာ်ဖြစ်
သူသေရ​၏" ထိုအခြင်းအရာကို အကြောင်းအပြုပြီး ပုံပြင်ကို ဒေါက်တာမတင်ဝင်းက "သူခိုးဓားရိုးကမ်း" လို့ပေးခဲ့ဟန်ရှိ​၏။ "သူခိုးဓားရိုးကမ်း"ဆိုတဲ့ မြန်မာစကားပုံကို ကလေးကတည်းက ရင်းနှီးနေခဲ့တာပါပဲ၊ ကြားဖူးတယ်ဆိုရုံထက်မပိုခဲ့ပါဘူး၊ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ဆက်စပ်တွေးခေါ်မှုနည်းတဲ့ အကျင့်မရှိတာလဲ ပါမှာပေါ့လေ၊ ပုံပြင်ကို ဖတ်ခဲ့တဲ့
အချိန်က ထိုစကားပုံက ဤပုံပြင်(ဇာတ်တော်
က)ဆင်းသက်ခဲ့တာလားလို့မတွေးတတ်ခဲ့ဘူး။
ဆရာအောင်သင်​၏ "သူတို့နှင့်ကျွန်တော် "စာအုပ်ထဲမှ ဆရာမြို့မမောင်​၏ ဆုံးမစကားကိုဖတ်ပြီး "သူခိုးဓာရိုးကမ်း"ဟူသောစကားပုံသည် ခေါင်းထဲမှာစွဲနှင့်နေပြီးသော ထိုပုံပြင်မှ "ဆင်သက်ခဲ့ခြင်း" ဖြစ်နိုင်​၏ဟူသော တွေးခန်းဝင်ရ​၏။ နည်းနည်းတွေးပြီးတော့ ဒေါက်တာမတင်ဝင်း​၏ စာအုပ်ကိုပြန်ဖတ်
ချင်သောကြောင့် အွန်းလိုင်းစာကြည့်တိုက်များမှာ ရှာကြည့်​၏၊ ဆရာမ​၏ တခြားသောစာအုပ်တို့သာတွေ့ရ​၏၊ ထိုစာအုပ်ကားရှာမရ၊ ထိုသို့ဤနယ် စဉ်းစားရင်း မူရင်းမြန်မာပြန် ငါးရားငါဆယ်ဇာတ်နိပါတ် မြန်မာပြန် စာအုပ်များကို သွားသတိရမိ​၏။ ထို့အတွက်ကြောင့် အွန်လိုင်းစာကြည့်တိုက်မှာ တစ်ခါရှာပြန်​၏။ "ရှာဖွေလေ တွေ့ရှိလေ"ဆိုသလိုပါပဲ ပဉ္စကနိပါတ် ၃၇၄-စူဠဓနုဂ္ဂဟဇာတ်မှာ ထိုဇာတ်လမ်းကိုတွေ့ရ​၏။ "သူခိုးဓားရိုးကမ်း" ဆိုသောစကားပုံသည် ထိုပုံပြင်မှဆင်းသက်လာဟန်ရှိ​၏ဟူသော ကျွန်တော်အတွေးမှာ နီးစပ်မှုရှိ​၏။ ဘာကြောင့်နီးစပ်မှုရှိ​၏ဟု ပြောရလဲဆိုလျင် ထိုဇာတ်တော်ကိုမြန်မာပြန်သူက "သူခိုးဓားရိုးကမ်းသည့် မိန်းမဝတ္ထု"ဟုအမည်ပေးထားသောကြောင့်ဖြစ်​၏။
ဆက်ရန်