~ချစ်ရပါသော...မောင်~

ကျွန်မသိပ်ချစ်ရတဲ့ အဲဒီအမျိုးသားလေးကို ကျွန်မက အမြတ်တနိုးနဲ့ 'မောင်' လို့ခေါ်တယ်။ မောင်က ကျွန်မအတွက်တော့ ဘုရားသခင်က ပေးသနားတဲ့ ဆုလာဘ်ပါပဲ။ ကျွန်မလေ မောင့်ကိုချစ်ခဲ့ရတာ ရှစ်နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်ကာလတစ်ခုကို ကျော်ခဲ့ပြီ။ ဒါပေမဲ့ မောင်က ကျွန်မအချစ်တွေကို မမြင်ဘူးထင်ပါရဲ့။ ကျွန်မကို သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုပဲ ဆက်ဆံတယ်လေ။ ကျွန်မဘက်က ရေလာအောင် ဘယ်လောက်မြောင်းဖောက်ဖောက် မောင်ကတော့ မလှုပ်မယှက်။

မောင့်ကို စတွေ့ခဲ့တာ ကျွန်မ တတိယနှစ်မှာပေါ့။ အဲနေ့ကမိုးတွေရွာနေတယ်။ ကျွန်မက မနက်ပိုင်းတစ်ချိန်ပြီးတော့ စိတ်မပါတာနဲ့ ကျောင်းက Canteen မှာသွားထိုင်ဖြစ်တယ်။ Canteen ကိုထွက်လာတုန်းက မိုးမရွာတာကြောင့် ကျွန်မလည်း ထီးကိုယူမလာခဲ့ဘူး။ ကျွန်မ Canteen ကနေပြန်ထွက်ဖို့ လုပ်တုန်းမှာပဲ အစိုးမရတဲ့ မိုးက ရွာချပါလေတော့တယ်။ ကျွန်မလဲ ဘာလုပ်ရမယ်မသိ ပျာယာခတ်နေတဲ့အချိန် ရုတ်တရက် ကျမလာတော့တဲ့ မိုးစက်တွေကြောင့် အပေါ်ကို မော့ကြည့်မိတယ်။ ထီးတစ်လက်။ ဟုတ်တယ်။ ကျွန်မခေါင်းပေါ်မှာ ထီးတစ်လက်ရှိနေတယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ထီးအောက်မှာ နောက်ထပ် လူသားတစ်ယောက်ရှိနေတယ်။ အဲတာက လူသားလားဆိုတာ ကျွန်မ မသေချာဘူး။ သူရဲ့ ရုပ်ရည်က ကြည့်ကောင်းလွန်းနေတယ်။ နက်မှောင်တဲ့ မျက်ခုံးအောက်က စူးရှရှမျက်ဝန်းတွေမှာ ကျွန်မနစ်မျောသွားတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ပါဘူး။ တစ်ဖက်လူက စကားပြောလိုက်မှပဲ ကျွန်မ အသိပြန်ဝင်တော့တယ်။

"အဆင်ပြေရဲ့လား အမိ"

ခပ်ဩဩအသံချိုချိုလေးမှာ ကျွန်မစိတ်တွေ ထပ်ပြီး လွင့်သွားပြန်ပါပြီ။

"အမိ...အဆင်ပြေရဲ့လားလို့"

"ရှင်....ဪ...ဟုတ်။ ပြေပါတယ်"

"အမိကြည့်ရတာ ထီးမပါဘူးထင်တယ်။ အမိက ဘယ်မေဂျာကလဲ"

"ဟို... Physics ပါ"

"ကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးမယ်။ နောက်ခါတွေ ထီးယူဖို့တော့ မမေ့နဲ့ပေါ့ဗျာ။ မိုးဆိုတာ အစိုးရတဲ့အထဲမပါဘူးဗျ"

သူဆရာလုပ်ကာ ဆုံးမတာလေးကို ကျွန်မဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး နာခံနေမိပါသည်။

"ဟိုလေ...ကျွန်မက အတန်းမတက်တော့ဘူးရှင့်။ ခေါင်းကိုက်နေလို့ အိမ်ပြန်နားမလို့"

ကျွန်မ တိုးတိုးပြောတော့ သူက ကျွန်မဘက်ကို မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်ထိုးလိုက်သည်။

"အမိ‌ အတန်းလစ်ချင်လို့ အကြောင်းပြနေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်။ ထားပါ။ အဲ့တာဆိုလဲ ကျွန်တော် ကျောင်းဝထိ လိုက်ပို့ပါမယ်"

ပြောပြောဆိုဆို သူက ရှေ့ကထွက်သွားတော့ ကျွန်မမှာ သူ့ထီးလေးအောက်ကို အပြေးလေး ခိုဝင်လိုက်ရတယ်။ မိုးရေစိုမှာ ကြောက်တာကိုး။ ကျောင်းဝရောက်တော့လဲ သူက Taxi လာတဲ့အထိ စောင့်ပေးရှာပါ‌တယ်။ ကျွန်မ Taxi ပေါ်တက်သွားတော့မှ သူလဲ ကျောင်းထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။

ကျွန်မနှယ်...မေ့တတ်ရန်ရော။ ကိုယ့်ကို ကူညီခဲ့တဲ့လူကို နာမည်လေးတောင် မမေးလိုက်မိဘူး။ ဒါပေမဲ့ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။ သူငယ်ချင်းတွေကောင်းမှုနဲ့ တစ်ရက်နှစ်‌ရက်နေတော့ သူ့နာမည်အပြင် သူ့မေဂျာကိုပါ သိလိုက်ရတယ်။ သူက E Major ကျောင်းသား။ နာမည်က ဇွဲထက်တဲ့။

နောက်နေ့ကျွန်မ စာကြည့်တိုက်ကိုသွားတော့ တစ်ယောက်တည်းထိုင်ပြီး စာအုပ်တစ်အုပ်ကို သည်းကြီးမည်းကြီးဖတ်နေတဲ့ သူ့ကိုတွေ့လိုက်တယ်။ ကျွန်မ ဟိုနေ့က မပြောလိုက်ရတဲ့ ကျေးဇူးတင်စကားပြောဖို့ သူ့နားကိုသွားလိုက်ပေမဲ့ သူကတော့ စာအုပ်ထဲ အာရုံရောက်နေတယ်ထင်ရဲ့။ ကျွန်မရောက်နေတာကိုမသိဘူး။ ကျွန်မလဲ သူစာအုပ်ဖတ်နေတာကို မနှောင့်ယှက်ချင်တာနဲ့ ထိုင်ပြီးစောင့်နေလိုက်တယ်။ သူမျက်နှာလေးကို ခိုးခိုးကြည့်ရင်းနဲ့ပေါ့။

သူက စာအုပ်ဖတ်ပြီးသွားတော့ ခေါင်းမော့လာပြီး ကျွန်မကိုမြင်တော့ အံ့ဩသွားတယ်။

"ဟင်...အမိ။ ထပ်တွေ့ပြန်ပြီ"

"ဟုတ်ပါ့ရှင်။ ကျွန်မ ရှင့်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောဖို့ စောင့်နေရတာ အကြာကြီးပဲ"

"အားနာလိုက်တာဗျာ။ ကျွန်တော်က စာဖတ်ရင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့ထားတတ်လို့ပါ"

"ဟုတ်ပါပြီ။ ထားပါတော့။ ဟိုနေ့က ကူညီပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"ရပါတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်က အမိ ထီးမပါလာတာ မြင်လို့ ကူညီလိုက်တာပါ"

"အင်း အင်း ဒါဆို ကျွန်မ သွားတော့မယ်"

"နေပါဦး အမိရဲ့။ ကျွန်တော်နဲ့ Canteen လိုက်ခဲ့ပါလား"

"အို...ဘာပြုလို့လိုက်ရမှာလဲ။ ရှင့်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောဖို့ စောင့်နေတာနဲ့ပဲ အဲလောက်လွယ်မယ်ထင်နေတာလား"

"မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ။ ဒီတိုင်း မိတ်ဖြစ်ဆွေဖြစ် ဖိတ်ခေါ်တဲ့သဘောပါ။ ကျွန်တော် ဒကာခံမှာပါဗျာ"

"ကောင်းပြီလေ။ ရှင်ရှေ့ကကြွ"

ကျွန်မလဲ မိန်းကလေးမာနလေးနဲ့ ခပ်ချေချေလေးပြောပြီး သူဦးဆောင်ရာ Canteen ဆီ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။

"ကဲ...အမိ။ ဘာစားမလဲ။ ဘာသောက်မလဲ"

"သံပရာရည်ပဲသောက်မယ်။ ချဉ်ချဉ်လေး"

"ဟုတ်ပြီ"

သူက သံပရာရည်နှစ်ခွက်မှာလိုက်ပြီး ကျွန်မသောက်မဲ့ ခွက်ကို ချဉ်ချဉ်လေးလုပ်ပေးဖို့ သေချာပြောနေသည်။

"ဆိုပါဦး။ အမိက ဘယ် year ကလဲ"

"Third year က။ ဒါနဲ့နေပါဦး။ ရှင်က ဘာကိစ္စ ကျွန်မကို အမိ အမိ လို့ပဲခေါ်နေရတာတုံး။ ကျွန်မနာမည် အမိမဟုတ်ဘူးရှင့်"

"ဒါကတော့ ကျွန်တော်မှ အမိနာမည်မသိဘဲကို"

"ဒါဆိုလဲ မှတ်ထား။ ကျွန်မနာမည်က 'ကဗျာ' လို့ခေါ်တယ်။ အမိ မဟုတ်ဘူး"

"ဒါဆို အမိကို ကဗျာလို့ပဲခေါ်ရမှာပေါ့"

"ဟုတ်တယ် အဲ့လိုပဲခေါ်"

အဲနေ့က သူနဲ့ စကားတွေ အများကြီးပြောဖြစ်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့တွေလဲ စာကြည့်တိုက်မှာဆုံဖြစ်ကြတယ်။ ရည်ရွယ်ပြီး ဆုံဖြစ်တာမျိုးမဟုတ်ရင်တောင် နှစ်ယောက်စလုံးက စာဖတ်ဝါသနာပါသူတွေမို့ မကြာခဏတွေ့ရတတ်တယ်။ အမှန်တိုင်း ဝန်ခံရရင် ကျွန်မသူ့ကို စတွေ့တဲ့နေကတည်းက သဘောကျခဲ့ရတာပါ။ ကျွန်မ Final year ရောက်တဲ့အထိ သူ့ကို သဘောကျနေတုန်းပဲဆိုတော့ ကျွန်မသူ့ကိုချစ်မိနေတာသေချာနေပါပြီ။ ညဆို သူ့အကြောင်းတွေတွေးမိလာတယ်။ သူနေမကောင်းသံကြားရင် စိတ်တွေပူလာတယ်။ ရင်ထဲကနေ 'မောင်' ဆိုတဲ့နာမ်စားလေးနဲ့ သူ့ကိုခေါ်တတ်လာတယ်။

'မောင်' သိပ်ချစ်ရသောမောင်။ တကယ်ဆို မောင်က ကျွန်မထက် လပိုင်းလောက်ကြီးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ထက်ငယ်မှ 'မောင်' လို့ခေါ်ခွင့်ရှိတာမှမဟုတ်ဘဲကွယ်။ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူ မြတ်နိုးရတဲ့သူ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းချစ်ရသူမို့ သူ့ကိုခေါ်ဖြစ်တဲ့ နာမ်စားလေးက တစ်လုံးတည်းပါ။ 'မောင်' တဲ့။

တစ်နေ့မှာပေါ့။ မောင်က ကျွန်မဆီဖုန်းဆက်လာတယ်။ သူ့ကိုလာတွေ့နိုင်မလားတဲ့။ ကျွန်မ တုံ့ဆိုင်းမနေပါဘူး။ မောင်အလိုရှိတယ်ဆို ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မသွားမှာပါ။ ‌ကျွန်မ မောင်ချိန်းတဲ့နေရာကိုရောက်တော့ မောင့်ရှေ့က ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်မ ဘာမှမပြောရသေးခင်မှာပဲ 'ခါတိုင်းလိုပဲမဟုတ်လား။ ကျွန်တော်ကြိုမှာထားပေးတယ်' တဲ့။ အဲသလိုအလိုက်သိလှတဲ့ မောင်ပါ။

ခဏနေတော့ မောင်မှာ‌ထားပေးတဲ့ စားစရာတွေရောက်လာတယ်။ ကျွန်မ တစ်ဇွန်းခပ်စားလိုက်ပြီး မောင့်ကို ချစ်တဲ့အကြောင်း ဖွင့်ဟပြောလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ မောင့်ရဲ့ ကြင်နာမှုတွေကနေ ကျွန်မမှ ရုန်းမထွက်နိုင်ဘဲ။

"ကျွန်မရှင့်ကိုချစ်တယ်"

ရုတ်တရက်ပြောလိုက်တဲ့ ကျွန်မစကားကြောင့် မောင်အံအားသင့်သွားတယ်။

"ဘာပြောလိုက်တယ် ကဗျာ"

"ကျွန်မရှင့်ကိုချစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်တာလေ။ ကျွန်မဘက်က ဒီစကားပြောဖို့ အတော်ကို အားမွေးခဲ့ရတာမို့ မငြင်းဆန်ဖို့တော့ မျှော်လင့်ပါတယ်"

"ကျွန်တော်မငြင်းပါဘူး ကဗျာ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် လက်လဲ မခံနိုင်ပါဘူး"

"အဲ့တာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"

"ကျွန်တော့်မှာ ချစ်သူရှိပါတယ်။ အခု ကဗျာကိုချိန်းလိုက်တာလဲ ကျွန်တော့်ချစ်သူနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးဖို့ပါ"

"ရှင့်မှာ ချစ်သူရှိတယ် ဟုတ်လား"

"ဟုတ်ပါတယ်။ ဒီအတွက် ကျွန်တော်လက်မခံနိုင်တာကို စိတ်မရှိပါနဲ့။ ဟော...ပြောရင်း ဟိုမှာ လာနေပြီ"

ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံး အားပြတ်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ နှလုံးသားဆီကလည်း တဆစ်ဆစ်နဲ့ နာကျင်လာတယ်။ နာကျင်မှုတွေ များလွန်းလို့ထင်ရဲ့။ မျက်ရည်ထွက်ဖို့တောင် အားမရှိတော့။ မောင်က ‌သူ့ကောင်မလေးကို သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျွန်မကို မိတ်ဆက်ပေးနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မောင့်အသံကို ကျွန်မ မကြား။ ကျွန်မ ထထွက်လာမိလိုက်တယ်။ နောက်ကိုလဲ လှည့်မကြည့်ဖြစ်။ ကျွန်မ ထထွက်သွားရတဲ့ အကြောင်းရင်းကို မောင်က သူ့ကောင်မလေးကို သေချာရှင်းပြနိုင်မှာပါ။

အချိန်တစ်ခုရောက်တဲ့အထိ ကျွန်မ မောင့်ကို မဆက်သွယ်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။ မောင်ကတော့ ဖုန်းဆက်ရှာပါတယ်။ ကျွန်မ မကိုင်ခဲ့ဘူး။ မောင့်အသံကိုကြားဖို့ ကျွန်မမှာ အားမှမရှိဘဲ။ ကျွန်မ အရာရာကို အဆုံးရှုံးခံနိုင်ပေမယ့် မောင့်ကိုတော့ မဆုံးရှုံးချင်တာအမှန်ပဲ။ အဲတာကြောင့် ကျွန်မ သေချာတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချခဲ့တယ်။

"မောင်...ကျွန်မကို ချစ်လားဟင်"

ကျွန်မ ဒီလိုမေးလိုက်တိုင်း မောင့်ဆီက ပြန်ကြားရတဲ့ အဖြေက တစ်ခုတည်းပါ။ 'မောင်မချစ်တတ်ဘူး' တဲ့။

မနေ့က ကျွန်မအလုပ်ကပြန်လာတုန်း ခြံထဲမှာ မောင့်ကို ခွေးလေးတွေနဲ့ ပျော်မြူးနေတာကို တွေ့လိုက်တယ်။ တစ်နေ့က မောင်နဲ့ ဈေးအတူသွားတော့ လမ်းမှာ ပိန်ပိန်လှီလှီကြောင်လေး‌တစ်ကောင်ကိုတွေ့တယ်။ မောင်က ကြောင်လေးကို ကောက်ပွေ့လိုက်ပြီး ကျွန်မကိုလှည့်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ပြောတယ်။

"မောင်တို့ ဒီကြောင်လေးကို အိမ်ခေါ်သွားရအောင် ကဗျာ" တဲ့။

ကျွန်မလဲ 'အင်း' လို့ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ မောင်ညာနေတာပါ။ မောင်က မချစ်တတ်တာမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မကိုပဲ မချစ်တာပါ။ မောင်က ကျွန်မကို မုန်းတောင် မုန်းနေနိုင်တယ်။ အင်းလေ။ မောင်မုန်းမယ်ဆိုလည်း မုန်းစရာမဟုတ်လား။ ကျွန်မက လူမဆန်တဲ့လုပ်ရပ်ကို လုပ်ခဲ့မိတာကို။

လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်ကပေါ့။ ကျွန်မ မောင့်ကို အဆက်အသွယ်ဖြတ်ထားရာကနေ ပြန်ပြီးဆက်သွယ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်မ အသံကိုကြားတော့ မောင်ဝမ်းသာနေတဲ့ပုံပါပဲ။ မောင့်အသံကတော့ အရင်လို ခပ်ဩဩချိုချိုလေးပါပဲ။ ကျွန်မ မောင့်ကို ဟိုတယ်တစ်ခုက စားသောက်ဆိုင်မှာတွေ့ဖို့ချိန်းလိုက်တယ်။ မောင်က လာရှာပါတယ်။ ကျွန်မလည်း မောင်စားတတ်တာလေးတွေကို ကြိုမှာပေးထားတယ်။ မောင်သိပ်ကြိုက်တဲ့ Coca-Cola လေးလည် မှာထားပေးတယ်။

မောင်က ကျွန်မကို အဆင်ပြေရဲ့လား။ ဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ မေးတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ပတ်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ရှိတာကြောင့် ကျွန်မကိုလာဖို့ ဖိတ်တယ်။ ကျွန်မပြုံးရုံပဲပြုံးနေခဲ့ပြီး မောင့်လက်ထဲက Coca-Cola ကုန်သွားတာကို စောင့်နေခဲ့တယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး။ မောင်စားပွဲပေါ်မှာ မှောက်ကျသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်မဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝခဲ့ပြီလေ။ ကျွန်မ မောင့်ကို ဟိုတယ်အခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။ ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းလေးရဲ့အကူအညီနဲ့ မောင့်ကို ကုတင်ပေါ်မှာတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင့်အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်အစားတွေချွတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး။ မောင့်ဘေးမှာ ဒီတိုင်းလေး ဝင်အိပ်နေလိုက်တယ်။

မောင်နိုးလာတော့ သူ့ဘေးမှာ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကျွန်မကိုမြင်ပြီး လန့်သွားတယ်။ မောင့်ရဲ့ မျက်နှာက သွေးမရှိတော့သလို ဖြူဖတ်ဖြူရော်ဖြစ်နေတယ်။ မောင်က ပြောတယ်။ သူ့အမှားအတွက် သူတာဝန်ယူပါမယ်တဲ့။ မောင်ဟာ ကျွန်မဆင်ထားတဲ့အကွက်ထဲကို တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးဝင်ချလာတာပဲ။ ကျွန်မသိတာပေါ့။ မောင်ဟာ တာဝန်မဲ့တတ်တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ။

ဒီကိစ္စကြောင့် မောင်က သူ့မင်္ဂလာပွဲကိုလဲ ဖျက်လိုက်ရတယ်။ သူသိပ်ချစ်ရပါတယ်ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ အမုန်းကိုလဲခံရတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာလဲ မောင်ဟာ ရစရာမရှိအောင် အပြောခံခဲ့ရတယ်။ အဲဒီ့အချိန်တုန်းကတော့ ကျွန်မက မောင့်ကို မသနားနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သနားလဲ မသနားချင်ခဲ့ဘူး။ ကျွန်မမှာ မောင့်ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့စိတ်ပဲကြီးစိုးနေခဲ့တာကိုး။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့လက်ထပ်ပြီးကတည်းက မောင့်မျက်နှာမှာ အပြုံးတွေမရှိတော့ဘူး။ ဒီတော့မှ ကျွန်မ မောင့်ကို သနားပြီး အဖြစ်မှန်ကို ပြောပြလိုက်တယ်။ မောင်က အကြီးအကျယ်အံ့ဩပြီး ငြိမ်သက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူနောက်ပြန်လှည့်လို့မရတော့ဘူးလေ။ သူသိပ်ချစ်ရတဲ့ မိန်းကလေးကလည်း သူ့အိမ်က သဘောတူတဲ့လူနဲ့လက်ထပ်သွားပြီ။ မောင်က အေးစက်စက် စကားတစ်ခွန်းကို တုန်လှုပ်ခြင်းမရှိဘဲ ပြောတယ်။

"ကဗျာ့ဆန္ဒအတိုင်း လုပ်ခဲ့ပြီးပြီပဲ။ မောင်ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲ" တဲ့။

မောင့်စကားက ကျွန်မရင်ကို ခွဲလိုက်သလိုပါပဲ။ မောင့်ကို ပိုင်ဆိုင်ရရင် ပျော်ရွှင်ရလိမ့်မယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတာ။ တကယ်တော့ ကျွန်မပဲပျော်ခဲ့ရတာပါ။ မောင်ကတော့ မပျော်ခဲ့ရပါဘူး။ သူများဘဝကို ဖျက်ဆီးပြီး ရယူခဲ့တဲ့ ပျော်ရွှင်မှုမို့လို့ထင်ပါရဲ့။ ကျွန်မအပျော်တွေကလည်း ကြာကြာမခံခဲ့ဘူး။ မောင်နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့တာ သုံးနှစ်ရှိသွားပြီ။ မောင့်ဆီက နွေးထွေးမှုကို ရွေးစေ့ရယ်လောက်မှမရခဲ့ဘူး။

အဲနေ့က မိုးတွေသည်းကြီးမည်းကြီးရွာနေတယ်။ မောင့်ကိုစတွေ့ခဲ့တဲ့နေ့ကို ကျွန်မသတိရသွားတယ်။ မောင်နဲ့ ကျွန်မဟာ တစ်အိမ်ထဲမှာနေပြီး စိတ်တွေကတော့ ကမ္ဘာခြားနေကြတယ်။ ကျွန်မ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး မောင့်ရှေ့ကို သွားလိုက်တယ်။ မောင်က မော့ကြည့်ပြီး

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကဗျာ"

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ ကဗျာ မောင့်ကို မေးစရာရှိလို့"

"မေးလေ"

"ကဗျာ နောက်ဆုံးအနေနဲ့မေးမှာမို့ သေချာဖြေပေးပါ"

"ကောင်းပါပြီ"

"မောင် ကျွန်မကို ချစ်လား"

"မောင် မချစ်တတ်ဘူး ကဗျာ"

မောင့်နှုတ်ဖျားက ဒီစကားပဲ ထပ်ထွက်လာတယ်။ ကျွန်မသိလိုက်ပြီ။ မောင်က ကျွန်မကို ဘယ်တော့မှ ချစ်လာလိမ့်မည်မဟုတ်။

"ဒါဆို မောင်ဖြစ်ချင်သလို ကဗျာ လုပ်ပေးပါ့မယ်"

ကျွန်မ ဒီတစ်ခွန်းသာပြောပြီး မောင့်ရှေ့က ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်မထမင်းမစားတာ ငါးရက်ရှိပြီ။ မောင်ကတော့ သတိထားမိဟန်မတူ။ ကျွန်မမိုးရေထဲ ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်မ ခြေထောက်တွေကတော့ ‌အဝေးတစ်နေရာကို ဦးတည်နေတယ်။ ကျွန်မ မောင်နှင့်အဝေးဆုံးနေရာကို ထွက်သွား‌တော့မယ်။ မောင်က ကျွန်မ မရှိရင် အဆင်ပြေသွားမဲ့လူမဟုတ်လား။ တစ်နေရာရောက်တော့ ကျွန်မ ဆက်မပြေးနိုင်တော့ မြေကြီးပေါ်ကို လဲကျသွားသည်။ မျက်လုံးထဲလည်း ဘာမှမမြင်ရတော့။ လောကကြီးနဲ့အဆက်ပြတ်သွားပြီ။

ကဗျာဆိုတာ ကဗျာဆရာသေရင်တောင် ရှင်သန်ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့အရာမဟုတ်လား။ ကျွန်မလဲ မောင့်ရင်ထဲမှာ ရှင်သန်ကျန်ရစ်ခဲ့‌ဖို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။

Jasper
1.6.2022 (Wednesday)
2:16 PM

Photo - Pinterest