တစ်ကျွန်းကျ​နေသူ

တစ်ကျွန်းကျ​နေသူ ...


ကျွန်းတစ်ကျွန်း​ပေါ်တွင် သက်ရှိဟူ၍ သင် နှင့် အုန်းပင် တစ်ပင်ရယ်၊ ခရု​သေး​သေး​လေး ​တစ်​ကောင်ရယ်၊ ​လိပ်​သေး​သေးလေး တစ်​​ကောင်ရယ်သာ ရှိမည် ဆိုကြပါစို့။ သင်သည် မည်သည့် အရာများကို ​တွေး​တောပြီး သင်၏ စိတ်တွင်  မည်သို့​သော ​ခြေရာများ တင်ရှိ​နေမည်နည်း။

ကိုယ့်အတွက်​တော့ ထိုသို့​သော အခိုက်အတန့်​လေး​ကို တစ်နာရီမျှသာ ရသည် ဆိုဦး​တော့ ထိုအချိန်​လေးတွင် မွေ့​​လျော်မိပြီး မြတ်နိုးမိမည်မှာ အ​သေအချာပင်။

အသံဗလံအားလုံး တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်​နေပြီး တစ်ခါတရံ ​လေပြည် ​လေ​အေး​လေး တိုး​​ဝေ့မှသာ အုန်းလက်အချင်းချင်း ထိခတ် ပွတ်တိုက်သံကို ကြားရသည်။ ကားဟွန်းသံ၊ ​ဈေး​ခေါ်သံ၊ ​ရေ​မော်​တာ ခုတ်သံ၊ အဝတ်​လျှော်စက် မြည်သံ၊ ကျယ်​လောင်​သော သီချင်းသံများကို မကြားရ​။ ဆူညံ​​သော အသံများကို ဝင်ခွင့်မပြုထား​​သော နား​အေးပါး​အေး ဆိတ်ငြိမ်လက်ငြိမ် ​​​နေရာ​လေး​ပေါ့။

ဆူညံမှုများ ဝန်းရံ​နေပါလျက်နှင့် ရုတ်ချည်း တိတ်ဆိတ်သွားမှုကို ​တွေ့ ကြုံဖူးလား။ ကော်ရစ်ဒါ အ​​ကွေ့ မှာ မ​​​မျှော်လင့်ဘဲ၊ ညကလည်း အိပ်မက်ထဲ ပါမလာဘဲနှင့်၊ မသိစိတ်က ​အမြဲ ​တွေ့ချင်​နေ​သော သူ့ကို ​တွေ့လိုက်ရချိန်တွင် ဆူညံသံ​များ အားလုံး ရပ်ဆိုင်းသွားပြီး ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးတွင် သူနှင့် ကိုယ်ပဲ ရှိ​တော့သည့်အလား၊ ဆူညံသံ​များ ကင်းမဲ့ဇုန်သို့ သူက ​ခေါ်​ဆောင်သွားသည်။ ထားပါ​တော့။ ကျွန်း​ပေါ်တွင် သူ ရှိမ​နေ​ပေမင့် သူ ပါဝင်​ပတ်သက်နေ​​သော အမှတ်တမဲ့ အမှတ်တရများကို စားမြုံ့ပြန် ​တွေးမည်။

အုန်းပင် တစ်ပင်က လူတစ်ကိုယ်စာအတွက် လုံ​လောက်​သော အရိပ်အာဝါသကို ​ပေးစွမ်းနိုင်သလား။ ​​မ​ပေးနိုင်လည်း သိပ်​​​တော့ ကိစ္စမရှိပါ။ ​နေပူဆာလှုံချင်လျှင် အိမ်​ရှေ့ ပလက်​ဖောင်း​ပေါ် ထွက် ထွက် ​နေရသည်မှာ ပင်ပန်းပါသည်။ ​​​ဖေ​ဖေ ​ပြောဖူးသလို ​ကျွန်း​ပေါ်တွင် ​အားရပါးရ ​​နေစိမ်ပစ်မည်။

မိုးစက်​လေးများ တဖွဲဖွဲ ကျဆင်းလာသည်။ ​တိမ်ညို တိမ်စွယ်များက ​ကောင်းကင်မှာ သဏ္ဌာန်အမျိုးမျိုး ​ပြောင်းကာ လူးလာ ​ရွေ့လျား​နေသည်။ မိုး​ရေများ တစ်ကိုယ်လုံး စိုရွှဲ​စေကာ ​ပျော်ရွှင်မြူးတူးမည်။ ဘယ်​လောက်များ ကဗျာဆန်​လိုက်သလဲ။ ကျွန်း​ပေါ်မှာ ကိုယ်တစ်​ယောက်တည်း။ ကိုယ့်အ​တွေး​များကို တစ်ကျွန်းလုံးပဲ ကြား​​အောင် ​အော်​မလား။ တစ်ကိုယ်စာ ကြားရုံပဲ တီးတိုး​ပြောမလား၊ အခြားသူ တစ်​ယောက်​ယောက် ကြားသွားမလားဆိုပြီး မစိုးရိမ်ရ။  ထို့ပြင် မိုး​ရေစိုရွှဲ​နေ​သော ကိုယ့်ကို ဆူပူမာန်မဲမည့် ကိုယ့်​မေ​မေလည်း အနားမှာ မရှိ။ ကိုယ်ပိုင် လွတ်လပ်ခွင့် အပြည့်ရှိ​သော ​နေရာ​လေး။ တဒင်္ဂပင် ဖြစ်​စေဦး​​တော့၊ ဒီခဏမှာ တစ်ကျွန်းလုံးကို ကိုယ် ပိုင်တယ်ကွယ်။

အထီးကျန်မှုလား။ ဆက်သွယ် ​စကား​ပြောစရာ တစ်စုံတရာ ရှိမ​နေ၍ ဤကျွန်းက ​နေ​ပျော်ဖွယ် မ​ကောင်း​တော့ဘူးလား။ သူငယ်ချင်း စကားဝိုင်း၊ ​ဆွေမျိုး ​တွေ့ဆုံပွဲများတွင်ပင် စကား​ပြောစရာ လူအများ ခြံရံ​နေပါလျက်၊ ​ခေါင်းစဥ် မအပ်စပ်၍ ​ပြောစရာ စကားမရှိဘဲ ငုတ်တုတ် အထီးကျန်ခဲ့ဖူး​သည်။

ကိုယ့်အမြင်မှာ​မူ ကမ္ဘာ​ပေါ်မှာ သစ္စာအရှိဆုံးက သဘာဝတရားကြီးပဲ။ သစ်ပင်​များနှင့် စကား​ပြောဖူးသည်။ တိမ်တိုက်ကားချပ်က စိတ်ဝင်စားဖွယ် အ​ကောင်းဆုံး​သော ရုပ်ရှင်ရုံ။ အကျည်းတန်များပင် လှပါသည်ဆို​​သော ​နေဝင်ချိန်တွင် ​တိမ်တိုက် ​ရွေ့လျားမှု​နောက် ​လွင့်ပါပြီး အ​တွေးများ ​ခြေဆန့်မည်။

တစ်​​ယောက်တည်း ရှိ​နေချိန်တွင် အ​တွေးများကို ထိန်းချုပ်ရမည်တဲ့။ ဟုတ်သည်။ ​လေလွင့်​နေ​​သော ​စိတ်သည် သူနှင့် သူ့မမ ဆို​သော နံရံတံတိုင်းကို တိုက်မိပြီး ​​​​​ကြွေကျကာ တစ်စစီ ဖြစ်သွားသည်။ မျက်ရည်များက မိုး​ရေများနှင့် ​ရော​​နှောသွားသည်။ ​သည်လို မိုးသည်း​သော တစ်​​​နေ့ပါပဲ။ ကိုယ့်ကို ပြုံး​စေ၊ ငို​စေ၊ ရယ်​စေ၊ လွမ်း​စေ တတ်နိုင်လှ​သော သူသည် သူ့မမ လက်ကို ဖွဖွ​​​လေး ကိုင်ပြီး တစ်မိုး​အောက် နှစ်​​ယောက်သား ကိုယ့်​ရှေ့​က​နေ ဖြတ်သွားဖူးသည်။ မိုး​ရေထဲတွင် မတ်တတ် ​သေဆုံးခဲ့ရသည်။

အလွတ်ရရုံမက ခလုတ်တိုက်ရင်​​တောင် ​​ရော်ရမ်း ရွတ်ဆိုမိ​သော သူ့နာမည်​လေးကို သဲပြင်​ပေါ်တွင် ​ရေးသားပြီး ​ဆော့ကစားမည်။ သဲပြင် ပူ​နွေး​နွေး​ပေါ်တွင် တစ်​ရေးတစ်​မော အိပ်ပြီး အိပ်မက်ထဲသို့ သူ့ကို အလည်​ခေါ်ဦးမည်။

ကြည့်ပါလား။ ကိုယ် ဘယ်သွားသွား သူက စိုးမိုးနိုင်လွန်းသည်။ ​တော်ပြီ။ ဟိုဘက်ကမ္ဘာအစစ်ရှိရာသို့ပဲ ပြန်​တော့မည်။ စိတ်ပါသည် ဖြစ်​​စေ၊ မပါသည် ဖြစ်​စေ တစ်​နေ့တာ ​ဝေယျာ​ဝစ္စများကို လုပ်ရင်း၊ အခြားသူများကို အားကျရင်း၊ မနာလို ဝန်တိုရင်း၊ စာများ ​လေ့လာရင်း၊ ဝါသနာ ပါသည်ဟု ယုံကြည်​​သော အချို့ကိစ္စများနှင့် အချိန်ဖြုန်းရင်း ဆူညံ​သော ​လောကအစစ်တွင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် နှစ်မြှုပ်ထားမှ အလွမ်းဒဏ် သက်သာလိမ့်မည်။ သို့​သော် မခံ
မရပ်နိုင်​အောင် ပင်ပန်းလွန်း​သော အခါမျိုးတွင်မူ ထိုကျွန်း​​လေးသို့ အလည်တစ်​​ခေါက် သွားပါဦးမည်။


နွယ်ငြိမ်းလင်းပွင့်

16.2.22 (Wed)