"ထိုင်ခုံများ"

မကြာသေးခင်က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် အဆက်အသွယ်ရသည်။ သူသည် ကျွန်တော်တို့မြို့ကြီးက ဌာနကြီးတစ်ခုမှာ အကြီးအကဲအဖြစ်ပြောင်း​ရွှေ့လာပါသတဲ့။ ကျွန်တော့်ကိုတွေ့ချင်ပါသတဲ့။လာတွေ့မည်ဆိုလျှင်ဆက်သွယ်ဖို့ ဖုန်းနံပါတ်လည်း ပေး​လိုက်ပါသည်။သည်ကောင်ကြီးကကျွန်တော်နှင့်ငယ်သူငယ်ချင်း။အလယ်တန်း၊အထက်တန်း၊တက္ကသိုလ်အထိကျောင်းနေဖက်။တစ်ခုံတည်းအတူထိုင်၊အ​ကြောင်းသိတွေ။ပြောမနာ၊ဆိုမနာတွေ။မတွေ့တာကြာတော့ကျွန်တော်ကလည်းတွေ့ချင်ပါသည်။

သတိပြင်းပြင်းရချိန် တစ်ရက် ကျွန်တော် ဖုန်းဆက်တော့သူကဌာနလာခဲ့ဖို့မီးစိမ်းပြသည်။သူတို့ရုံးကြီးရှေ့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ရောက်ဖူးသော်လည်းရုံးထဲရောက်ဖူးသည်မှာယခုပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်၏။ဝန်​ထမ်းငယ်တစ်ယောက်က“သတင်းပို့ရဦးမည်၊ထိုင်ပါ” ဆို၍ ခုံတန်းရှည်တစ်ခုမှာအတန်ကြာ ထိုင်စောင့်ရသေးသည်။ ထို့နောက် ဝန်ထမ်းငယ် ခေါ်ရာနောက်​လိုက်သွားပြီး အခန်းကြီးတစ်ခုထဲဝင်သွားရသည်။လေအေးစက်ကြောင့်လားမသိ။ရင်ထဲအေးခနဲဖြစ်သွားသည်။စားပွဲရှည်ကြီး၏နောက်မှာ၊ ဆုံလည်​ကု​လားထိုင်ပေါ်မှာ၊ သူငယ်ချင်းက မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်လို့။ စားပွဲသည်ဘက်ခြမ်းမှာ ထိုင်ခုံတွေ လေးငါးလုံး ချ​ထားသည်။

"ထိုင်... သူငယ်ချင်း... မင်းလည်း ဝသားပဲ** သူ​ငယ်ချင်းက ထိုင်ရာမထ။ ပြုံးပြီး ပဋိသန္တာရပြုသည်။"မင်းက ပိုဝနေတယ်။ အစားလျှော့ကွ”ဟု ဟာသနှောပြီး ပြောမည်ရွယ်သော စကားကို ပါးစပ်က ဘရိတ်ဖမ်း​သည်။သူနှင့်တည့်တည့်ခုံမှာထိုင်ပြီး အခန်းကို လှည့်​ပတ်ကြည့်မိသည်။ အထားအသို၊ ဒီဇိုင်းတွေခန့်ညားလွန်းတော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သိမ်ငယ်သွားသလို ခံစားရသည်။ ဟိုတုန်းကလို ရင်းရင်းနှီးနှီး နောက်နောက်ပြောင်ပြောင် ပြောဆိုစပ်စုလိုက်ဦးမည်ဟု ကြံရွယ်ထားသော ဒိုင်ယာလော့များလည်းကြက်ပျောက်၊ငှက်ပျောက်။စကားတွေကမေးတစ်ခွန်းဖြေတစ်ခွန်း။ပြတ်တိပြတ်တောင်း။သည်ခဏလေးထဲ သူ့လက်ကိုင်ဖုန်းတွေက လေးငါးခါလောက် မြည်နေသေးသည်။

“ပြန်ဦးမယ်ကွာ။ မင်းအခန်းက ကျယ်ပေမယ့် စကား​ပြောရတာကျဉ်းကျပ်တယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာ ဆုံကြဦးစို့”ကျွန်တော် နှုတ်ဆက်တော့ သူက တဟားဟားနှင့် ရယ်သည်။ ကျွန်တော့်ပခုံးကို ဖက်ပြီး အခန်းအပြင်ဘက်ထိ လိုက်ပို့သည်။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ဆုံကြတော့ သူ့ရုံး၊ သူ့အခန်းမှာ ဆုံရသည့်​ ခံစားချက်မျိုး​ မဟုတ်တော့။ သူ့အ​ကြောင်းကိုယ်မေး၊ ကိုယ့်အကြောင်းသူမေး။ ငယ်​ကျိုးငယ်နာတွေ ဖော်ကြ။ အခြားသူငယ်ချင်းတွေအ​ကြောင်းသတင်းဖလှယ်ကြ။ စကားတွေက ရေပက်မဝင်။ နှစ်ယောက်တည်း လုပြောနေရသေး။ ငယ်တုန်းကအတိုင်းပါပဲ။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှသူပြန်သွားတော့ကျွန်တော်တစ်​ယောက်တည်းစဉ်းစားခန်းဝင်ရင်းကျန်ရစ်သည်။သူ့ရုံးခန်းမှာနှင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာဘာကြောင့်မိုး​လေဝသကသည်လောက်ကွာခြားသွားရသနည်း။သူကလည်းသူ့အတိုင်းတိုင်းပါပဲ။ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော့်အတိုင်းတိုင်းပါပဲ။သူငယ်ချင်းအချင်းချင်း တွေ့ဆုံခန်းမှာ သူက ဆရာဝန်ကြီး၊ ကျွန်တော်ကလူနာ။ သူက တရားသူကြီး၊ ကျွန်တော်က တရားခံ။ သူက ထောင်မှူးကြီး၊ကျွန်တော်က အကျဉ်းသား၊ ဆိုလျှင် ထားပါတော့။ လွတ်လပ်သည့် အခြေအနေမျိုးမှာ ဘာကြောင့် လေးလံပေါ့ပါးခြင်းတွေ ဖြစ်နေရသလဲ။

ထိုင်ခုံတွေများကြောင့်လားဟုရယ်စရာဘက်ကလှည့်​ပြီးတွေးမိလိုက်သေးသည်။ရုံးခန်းမှာတုန်းကသူက ဆုံလည်ကုလားထိုင် အမြင့်ကြီးမှာ ကျောမှီပြီးထိုင်လို့။ ကျွန်တော်က ခွေးခြေထက်နည်းနည်းပဲသာသည့်ခုံဝိုင်းကလေးမှာခါးလေးမတ်ပြီးထိုင်လို့။ ထိုင်ခုံသည် ထိုင်ခုံပေါ်ကလူ၏ စိတ်ကို​ ပြောင်းလဲစေပါသလား။ ထိုင်ခုံတွေသည်ထိုင်သူကိုဘယ်လောက်အထိ လွှမ်း​မိုးသလဲ။ စဉ်းစားရင်း ရယ်စရာအဓိပ္ပာယ်ပျောက်သွားသည်။

လောကကြီးမှာ​ ထိုင်ခုံတွေ​ ဘယ်တုန်းကစပေါ်ခဲ့ပါလိမ့်။ထိုင်ခုံအမျိုးအစားတွေ​ ဘယ်လောက်များကွဲ​ပြားနေပါလိမ့်။ ထိုင်ခုံ​ အမျိုးအစားဖြင့်အဆင့်အ​တန်း၊ အရှိန်အဝါကို ဘယ်လိုများခွဲခြားနေကြပါလိမ့်။

ထိုင်ခုံနှင့်ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော်၏ အတွေ့အကြုံများကို စဉ်းစားကြည့်မိသည်။ ပထမဆုံး အတွေ့​အကြုံသည် ကလေးဘဝ မူလတန်းကျောင်းမှာဖြစ်၏။ဆရာကြီးသည်​ ခုံတန်းရှည်များမှာကျောင်းသားတွေကိုနေရာချတော့“ပုတဲ့ကောင်တွေရှေ့မှာထိုင် ထွားတဲ့ကောင်တွေ​ နောက်မှာထိုင်” စနစ်ကိုကျင့်သုံး၏။ကျွန်တော်ကပုတော့အမြဲတမ်းရှေ့မှာထိုင်ရသည်။လူ​ပုတစ်ယောက်အဖြစ်အမြဲတမ်းမျက်နှာငယ်ခဲ့ရသည်။ နောက်မှာ ထိုင်ချင်လိုက်တာလေ။ အမေ့ကိုပဲ ကြိတ်ပြီး ဒေါပွမိတော့၏။

ဒုတိယအကြိမ် အမှတ်ထင်ထင် ဖြစ်ခဲ့သည်မှာလည်းတုန်းကပါပဲ။ရွာဥပုသ်ဇရပ်ကိုအမေတို့နှင့်လိုက်သွားတော့ ဘုန်းကြီးကကြွမလာသေး။ ဘုန်းကြီးထိုင်သည့် ထိုင်ခုံအမြင့်ကြီးပေါ်ကျွန်တော်တက်ထိုင်တော့အမေ​က“ဟဲ့သား တရားဟောပလ္လင်ပေါ် တက်မထိုင်ရဘူးငရဲကြီးမယ်”ဟုဆုံးမပါသည်။ကျွန်တော်ငရဲကြီးမှာကြောက်ပြီးဘုန်းကြီးထိုင်ခုံကိုစေ့စေ့တောင်မကြည့်ရဲတော့ပါ။

အရွယ်ရလာတော့​ ထိုင်ခုံများသည်​ ဖွဲ့စည်းတည်​ဆောက်ထားသည့်ပုံသဏ္ဌာန်အမျိုးအစားကိုလိုက်၍၊ပညတ်ပြုထားသည့်နာမည်ကိုလိုက်၍၊ခုံပေါ်မှာထိုင်သည့် ပုဂ္ဂိုလ်၏ အဆင့်အတန်း အရှိန်အဝါကို လိုက်​၍ ကွဲပြားခြားနားကြောင်း သိလာပါသည်။

ထိုထိုင်ခုံများထဲမှာမှမြတ်စွာဘုရားရှင်ထက်ဝက်​ဖွဲ့ခွေထိုင်တော်မူခဲ့သည့်“အပရာဇိတပလ္လင်”သည်အ​မြတ်ဆုံး​ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ သိကြားမင်းထိုင်သည့်
​“ပဏ္ဍုကမ္ဗလာမြကျောက်ဖျာ”လည်းတန်ခိုးကြီးပါလိမ့်မည်။ရှင်ဘုရင်တွေထိုင်သည့်ခြင်္သေ့ရုပ်ခံ“သီဟာသနပလ္လင်”သည်လည်းအထွဋ်အမြတ်ဖြစ်ပါလိမ့်​မည်။

လောကထဲမှာတော့ထိုင်ခုံတွေမရေမတွက်နိုင်အောင်များပြားလှ၏။လွှတ်တော်ထဲကဥပဒေပြုထိုင်ခုံတွေ၊အစိုးရဝန်ကြီးဌာနတွေကအုပ်ချုပ်သူများ၏ထိုင်ခုံတွေ၊တရားရုံးအဆင့်ဆင့်က​ တရားစီရင်မည့်ထိုင်ခုံတွေ။ ထိုင်ခုံတွေ။ လေယာဉ်ပေါ်က​ ထိုင်ခုံတွေ၊ သ​င်္ဘော​ပေါ်ကထိုင်ခုံတွေ ဘတ်စ်ကားပေါ်က ထိုင်ခုံတွေ။ ဘောလုံးကွင်းကထိုင်ခုံတွေ၊ရုပ်ရှင်ရုံက ထိုင်ခုံတွေ၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ထိုင်ခုံတွေ ထိုင်ခုံတွေ။(တရားစခန်းက နေရာထိုင် ကတ္တီပါ အခင်းကလေး။လယ်ကွင်း မြက်ခင်းပေါ်က ရွှံ့နေသည့်ဖျာကြမ်းက​လေး။စစ်ကြောရေးစခန်းကသွေးပေနေသည့်ဂုံနီအိတ်ကလေးများကိုလည်းထိုင်စရာထဲထည့်သွင်းစဉ်း​စားရမည်လား မသိ။)

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လူတိုင်းပင်ထိုင်ခုံဆိုးဆိုးကိုကြောက်ကြသည်။ထိုင်ခုံကောင်းကောင်းကို​ မက်မောကြသည်ချည်းပင်။ တချို့ဆိုလျှင် ထိုင်ခုံကောင်းကောင်းမှာ ထိုင်နိုင်ဖို့အတွက် သီလဖျက်ဖို့ဝန်မလေး။ရက်စက်ဖို့ဝန်မလေးကြ။ခဏမဟုတ်။ထိုင်ခုံမြင့်မြင့်မှာ ရာ​သက်ပန် ထိုင်သွားချင်သည့် လူတွေလည်းရှိသည်။

လူမပြောနှင့်တန်ခိုးအလွန်ကြီးသော မာရ်နတ်သည်​ပင် မြတ်စွာဘုရား၏ပလ္လင်ကိုမက်မောခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။ လုခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ပလ္လင်ကို လုသည့်၊ ထိုင်ခုံကို လုသည့်၊ဇာတ်ဝတ္ထုတွေ၊အဖြစ်အပျက်တွေလည်း ရာဇဝင်မှာများလှပြီ။သမိုင်းမှာများလှပြီ။တက်ထိုင်သူသည်ထိုင်ခုံနှင့်တန်မှထိုင်ခုံမှာမြဲ၏။ပလ္လင်နှင့်တန်မှပလ္လင်မှာမြဲ၏။​ ရာဇပလ္လင်ခွေးတက်သည်ဟူ​သော စကားသည် အထောက်အထားမဲ့ ဖြစ်လာခြင်းမဟုတ်။

ပုဂံရာဇဝင်ခေတ်ဦးမှာစောရဟန်းခေါ်တောင်သူကြီးမင်းသည်​ သူ့သခွားသီးခိုးစားသော​ သိဃိုဠ်မင်းကိုရိုက်သတ်ပြီး​ ရာဇပလ္လင်ပေါ်​ ရောက်လာခဲ့ဖူးသည်။ သိကြားမင်း ပင့်ဆောင်သည့် ကြောင်းဖြူမင်း နန်းထဲဝင်လာတော့၊ နန်းစောင့်သရဲကျောက်ရုပ်ကပလ္လင်နှင့်မတန်သည့်​ စောရဟန်းကို​ တွန်းချ​သတ်ဖြတ်ခဲ့ဖူး​သည်။ ဦးစောက်ကျွမ်းပြန်ကျခဲ့ဖူးသည်။

ကျွန်တော်တို့သည်ထိုင်ခုံတွေနှင့်မကင်းကြ။ထိုင်ခုံတွေနှင့်ဆက်ဆံနေရသည်။ထိုင်ခုံတွေနှင့်နေထိုင်နေရသည်။ဘယ်လိုထိုင်ခုံမျိုးလဲ။ ဘယ်သူတွေ ထိုင်နေသလဲ။ထိုင်သူနှင့် ထိုင်ခုံတန်ရဲ့လား။ ထိုင်ခုံမှာ ဘယ်​လောက်မြဲမှာလဲ။ စောင့်ကြည့်၊ လေ့လာ၊ အကဲဖြတ်လျှင် လွန်စွာ စိတ်ဝင်စားဖွယ်ကောင်းကြောင်း တွေ့ရပါလိမ့်မည်။