ဘောင်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ထွက်ကြည့်ရအောင်

ကျွန်မတို့ရဲ့ နေ့စဉ်ဘဝမှာ စိတ်ခံစားမှုအမျိုးမျိုးနဲ့ နေထိုင်နေကြရတယ်။ပျော်ရွှင်ဖို့ထက် မကောင်းတဲ့အာရုံကိုပဲ အာရုံစိုက်မိတာ လူ့သဘာဝဆိုတော့လည်း ခက်သား။ကျွန်မနဲ့ နေတိုင်းစကားပြောနေကြ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်။သူ့နာမည်ကို ခိုင် လို့ပဲသိထားကြရအောင်။ခိုင်နဲ့ကျွန်မက လိုင်းပေါ်မှာပဲ စသိကြတာပါ။အဖြစ်အပျက်ကသိပ်မကြာသေးဘူးပြောရမှာပဲ။ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်က အကြောင်းအရင်းမရှိပဲ စကားမပြောဖြစ်ကြဘူး ခိုင်နဲ့ပေါ့။

ကျွန်မ တွေးလိုက်တာက
"နေ့တိုင်းငါနဲ့စကားပြောနေတဲ့သူက ဒီနေ့ကြမှ မပြောရကောင်းလား၊ငါ့ကိုမခေါ်ချင်တော့တာလား"
အဆိုးဘက်ကပဲ စတွေးလိုက်မိ။
ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်မကလည်း နဂိုတည်းက negative ဘက်ကတွေးမိတာများတယ် ကိစ္စတော်တော်များများကို။ သူ့ဘက်က အခက်အခဲကို ထည့်မစဉ်းစားမိလိုက်။ကျွန်မရဲ့မသိစိတ်မှာပင် သူ့ကို စိတ်ဆိုးလိုက်သေးသည်။

နောက်တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ သူ့ဘက်ကစဆက်သွယ်လာပါတယ်။
"သူငယ်ချင်း ငါ့ဘက်မီးတစ်ပတ်လောက်ဖျက်ခံလိုက်ရတယ်ဟာ"
"အဲ့တာ ဖုန်းအားလည်းဘယ်လိုမှမရှိ၊ခုမှမီးပြန်ပေးလို့ နင့်ဆီခုမှ စကားလာပြောဖြစ်တော့တယ်"
အော်... ကျွန်မဒိတစ်ပတ်လူံး စိတ်ထဲမကြည်လင်၊အမြင်စောင်း၊ဒီကိစ္စလေးကြောင့်ပဲ ကိစ္စတော်တော်များများကို စိတ်မပါဖြစ်နေတာလေ။ ခုကြတော့လည်းအဲ့တာတွေက အလကားအချိန်ဖြုန်းနေရုံသက်သက်ပါလား။ ကျွန်မ ခံစားနေရတာတွေကို သူ့ကိုပြန်ပြောပြရင်း နှစ်ယောက်သားရယ်မောမိကြ‌
သည်။

ဒီလိုပါပဲ ကျွန်မတို့ဟာတစ်ခါတစ်လေမှာ အရေးပါတာတွေကိုမေ့ပြီး ဘာမဟုတ်တဲ့ စိတ်ခံစားချက်လေးတစ်ခုအတွက်နဲ့ နေ့စဉ်လိုလိုခံစားလာရတာတွေဟာ အတော်ကြာနေပြီဖြစ်တယ်။ဒီတော့ဘယ်လိုနေသင့်လည်း။အသိနဲ့သတိကိုကပ်ပြီး လက်ရှိပစ္စုပ္ပန်ကို အကျိုးရှိရှိဖြတ်သန်းသင့်ပါတယ်။အတွေးဘောင်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကထွက်ပြီး ရင့်ကျက်တဲ့အတွေးအခေါ်သတိလေးနဲ့ ကျွန်မတို့ရဲ့ နေ့ရက်တွေကို ဖြတ်သန်းကြရအောင်လား။

#Smart_V