စကား​ပြောတဲ့ ​သွေး (​ရွှေအသစ်ကဏ္ဍမှာ ​ဖော်ပြခံခဲ့ရတဲ့ ကျွန်​တော့် ဝတ္ထုတို)

စကား​ပြောတဲ့ ​သွေး

(၁)

ကျွန်​တော် အလွမ်းဝတ္ထုဖတ်ရင်း ​ကော်ဖီခါးခါးကို တစ်ငုံ​သောက်လိုက်တယ်။ ​"ဝိုး.."ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာ။ ကဖင်းကို စွဲ​နေတဲ့ ကျွန်​တော့်အတွက် တစ်​နေ့တာမှာ ​ကော်ဖီမ​သောက်မိတဲ့အချိန်​ဆို လူက ဘာလို​နေမှန်းမသိ။ ဂျီပီဆရာဝန်ဆို​တော့ လူနာမလာတဲ့ အချိန်​လေး ဝါသနာပါရာ​လေး ဖတ်ရတာ။ အလွမ်းဝတ္ထုရဲ့ စာမျက်နှာ​တွေကို တစ်ရွက်ချင်း၊ တစ်ရွက်ချင်း လှန်ရင်း ဇာတ်လမ်းထဲက ဇာတ်​ကောင်ဟာ ကျွန်​တော်ကိုယ်တိုင်လားလို့ ထင်မိတဲ့ အချိန်။  ​ကောင်းခန်း​ရောက်​တော့မယ်ဆို လူနာလာပြလို့ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်ရတာ ခဏခဏ။

ဒီအချိန် လူသံ​တွေ ဆူညံလာတယ်။ လူအုပ်လိုက် ဝင်လာကြတာ။

"ဟာ၊ ဘာများဖြစ်လာကြတာလဲ" ကျွန်​တော်လည်း မသိ။

မျက်နှာနီရဲ ​ဒေါသထွက်​နေတဲ့ ​ယောက်ျားက လက်သီးကို ကျစ်​အောင်ဆုပ်လို့၊ အံကို ကြိတ်လို့။ စကား ခပ်ပြတ်ပြတ် ​ပြောချလိုက်တယ်။

"မင်းကွာ၊ မဟုတ်လို့က​တော့၊ ​တောက်"

မိန်းမက သူ့ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကို ​ကောင်တာစားပွဲ​ပေါ် ဒုန်းခနဲ မြည်​အောင် ​ဆောင့်ချလိုက်တယ်။ ဝင်​ခေါ်လို့ အိမ်က​နေ အ​မောတ​ကော လိုက်လာပုံရတယ်။ ထဘီမှာလည်း ​ရေစိုလို့။ လက်မှာလည်း အိုးမဲ​ပေ​နေတယ်။

"ရှင် မမိုက်ရိုင်းနဲ့"ဆိုပြီး မိန်းမက မျက်​မှောင်ကြုတ်ရင်း ပြန်​ပြောတယ်။

က​လေး​လေးတစ်​ယောက်လည်း ပါလာတယ်။ ၁၅နှစ်​လောက် ရှိပြီ။ ​ရောက်ကတည်းက ငို​နေ​တော့တာပဲ။

ကျွန်​တော့် ​ဆေးခန်းထဲမှာ ဝင်​သောင်းကျန်း​နေကြတာ။ အခုထိ ဘာဖြစ်မှန်းကို မသိ။

​"​နေကြပါဦးဗျ။ ဘာဖြစ်လဲ ​ပြောကြပါဦး" ကျွန်​တော် ဝင်ထိန်းရ​တော့တယ်။ ဖတ်လက်စ အလွမ်းဝတ္ထု​လေး​တောင် ဘယ်ထွက်​ပြေးသွားမှန်းမသိ။ စိတ်​လေတယ်။

"မိန်းမဗျာ၊ ဖောက်ပြန်တယ်။ ၁၅နှစ် ​ပေါင်းလာတာ။ ဒီ​နေ့ သိတာပဲ"လို့  ​​ယောက်ျားက ​ပြောချလိုက်တယ်။

"ဟာဗျာ ခင်ဗျားတို့ကလည်း ဒါက ​ဆေးခန်း​လေဗျာ၊ တရားရုံး မဟုတ်ဘူးဗျ" ကျွန်​တော် ​ဒေါသထွက်တာလွန်လား။

"ဒီလို၊ ဒီလိုပါ ဆရာ။ မှတ်ပုံတင်လုပ်ဖို့ က​လေးကို ​သွေးစစ်တာ က​လေးက အို​သွေးဖြစ်​နေတာ။ အ​ဖေက ​အေ​သွေး၊ အ​မေက ဘီ​သွေး။ က​လေးကျ​တော့ အိုတဲ့ဗျာ။ အဲတာနဲ့ ကျွန်​တော့်ညီ လူရိုးကြီးက ​ဒေါကန်​တော့တာပဲဗျာ"

​ဘေးက က​လေးဘကြီးဖြစ်သူက ကျွန်​တော့်ကို အားနာတဲ့ အမူအရာနဲ့ ဝင်​ပြောမှ ဇာတ်ရည်လည်​တော့တယ်။

"ဒီလိုလုပ်ပါဗျာ။ ကျွန်​တော် ​ဆေးခန်းထဲကပဲ ထွက်​ပြေးရ​တော့မှာလား စဉ်းစား​နေတာ။ ခင်ဗျားတို့ကလည်း။ ဟုတ်ပြီ။ ဟုတ်ပြီ။ ထိုင်။ ကျုပ်​ဖြေရှင်း ​ပေးမယ်။" ​လို့ ​ကျွန်​တော် ​ပြောရတယ်။ ရှင်းမပြခင် ရေတစ်ငုံ​တော့ ​သောက်လိုက်တယ်။ ​လေရှည်ရမှာကို။

"နား​ထောင်၊ အ​ဖေ၊ အ​မေ ​အေ​သွေး၊ ဘီ​သွေး​ပေမဲ့ က​လေးက အို​သွေး ဖြစ်နိုင်ပါတယ်"

"ဆရာ ဘယ်လိုကြီးလဲဗျာ။ ဒီ​လောက် ရှင်း​နေတာ ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ"

​ကျွန်​တော် ​ပြော​နေလည်း သူတို့ နားဝင်ပုံမ​ပေါ်။ ဒေါပွ​နေတဲ့ က​လေးအ​ဖေမို့ ကျွန်​တော် သည်းခံလိုက်ပါတယ်။ ရှင်းပြဖို့က ကျွန်​တော့်တာဝန်​လေ။

"ကျွန်​တော် ရှင်းပြမယ်။ ​သွေးအုပ်စု ဘယ်နှမျိုး ကြားဖူးလဲ"

"​အေ, ဘီ, ​အေဘီ, အို"

"ဒီ​လေးမျိုးကို Phenotype ​ခေါ်တယ်။ ဆိုလိုတာ သွင်ပြင် အရ ​လေးမျိုး​ပေါ့။ အခု ​သွေးစစ်တာလည်း Phenotype ဒါကိုပဲ စစ်ကြတာဗျ "

"အဲတာနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ၊ ဆရာ​ရေ" က​လေးအ​ဖေက ​ဘောက်ဆတ်ဆတ် ဝင်​ပြောတယ်။

" ​ပြောမှာ​​ပေါ့ဗျ။ ခဏ​စောင့်ပါဦးဗျာ။"ကျွန်​တော် မာန်လိုက်ရတယ်။ ပြီးမှ ကျွန်​တော် ဆက်​ပြောရတယ်။

"သွင်ပြင်အရ ၄မျိုးပဲ။ ဒါ​ပေမဲ့ ဗီဇ အရ ၆မျိုး ရှိတယ်။ Genotype လို့ ​ခေါ်တာ​ပေါ့ဗျာ"

"ရှင်းပြပါဦး ဆရာ" လို့ ​ဘေးကလိုက်လာသူက ဝင်​ပြောတယ်။

"​​ဥပမာ- သွေးအုပ်စု တစ်ခု ဖြစ်ဖို့ အ​​ဖေဆီက ဗီဇတစ်ခု၊ အ​မေဆီက ဗီဇတစ်ခု ယူတယ်။ Allele လို့ ​ခေါ်တယ်။ နှစ်ခု​ပေါင်းပြီး ​သွေးအုပ်စု တစ်ခုဖြစ်တယ်။ ဆိုလိုတာက ​အေ​သွေးဖြစ်ဖို့ Allele ဗီဇနှစ်ခု​ပေါင်းဖို့ လိုတယ်။ ဥပမာ - အ​ဖေဆီက ​အေ၊ အ​မေဆီက ​အေ ။ က​လေးက ​အေ။ မထူးဆန်းဘူး။ အ​ဖေဆီက ​အေ။ အ​မေဆီက အို။ က​လေးက ​အေ။ ထူးဆန်းလား။ ​အေက သွင်ပြင်အရ လွှမ်းမိုးတယ်။ အိုက အလွှမ်းမိုး ခံရတယ်။ ဒါ​​ကြောင့် ဗီဇ နှစ်ခု ဆို​ပေမဲ့ (အ​မေရဲ့ အို ပါ​ပေမဲ့) က​လေး​သွေးက ​​အေ လို့ပဲ ထွက်တယ်။ သ​ဘော​ပေါက်လား။ ခုထိရှင်းလား"

မိသားစု​တွေရဲ့ မျက်လုံး​တွေက အ​ရောင်​တောက်လာတယ်။ အာရုံစိုက်လာ​ကြောင်း ကျွန်​တော် သတိထားမိတယ်။

"ခုခင်ဗျားတို့ မိသားစုကို တွက်​ပေးမယ်။

​ယောက်ျားက  ​အေ​သွေး။ ​အေ​သွေးလို့ ဆိုတာနဲ့ ဗီဇ နှစ်ခု မပါနိုင်ဘူးလား။ ​အေ​အေ သို့မဟုတ် ​အေအို။ အိုက မလွှမ်းမိုးဘူး​လေ။ ​ရှေ့မှာ​ပြောသလို"

​ယောက်ျားဖြစ်သူက ​ခေါင်းငြိမ့် ​ထောက်ခံတယ်။

" မိန်းမက ဘီ​သွေး။ ဒါဆို​တော့ ဘီဘီ သို့မဟုတ် ဘီအို မဟုတ်ဘူးလား"

မိန်းမ ဖြစ်သူက မှန်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အမူအရာ ပြတယ်။

" ဒါဆို က​လေး ​မွေးလာပြီပဲ ထားလိုက်။ က​လေးက အ​ဖေဆီက ဗီဇတစ်ခု ​အေ သို့မဟုတ် အို။ အ​မေဘက်က ​ဘီ သို့မဟုတ် အို။ ၂ခု​ပေါင်းတဲ့အခါ ဖြစ်နိုင်​ခြေ​တွေက ​အေအို, ​အေဘီ, ဘီအို, အိုအို ဆိုပြီး မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ဒါကို Phenotype အရ​ခေါ်ကြည့်။ ​သွေးအုပ်စု ​အေ၊ ​ဘီ၊ အေဘီ၊ အို ​လေးမျိုးလုံး ဖြစ်နိုင်တယ်။ ရှင်းပြီလား"

မိသားစုဝင်​တွေ နားလည်သလိုလို ရှိကြပုံ​ပေါက်တယ်။

" ခုက​လေးက အ​ဖေ့သွေးအုပ်စုက မလွှမ်းမိုးတဲ့ အိုကို ယူတယ်။ အ​မေ့ ​သွေးအုပ်စုက မလွှမ်းမိုးတဲ့ အိုကို ယူတယ်။ "အိုအို"ဆိုပြီး ဖြစ်​တော့ အို​သွေးလို့ ​ခေါ်လိုက်တာ​ပေါ့ဗျာ"

ကျန်တဲ့သူ​တွေက နားလည်သလို ရှိ​ပေမဲ့ က​လေးအ​ဖေက နား​ဝေးတယ်။ ကျွန်​တော် ၃ခါမက အာ​ပေါက်​အောင် ရှင်းပြမှ မျက်နှာ​လေး ကြည်လာတယ်။

အဲဒီအခါကျမှ ​ယောက်ျားဖြစ်သူက ထ​ပြောတယ်။

"​​ကျေးဇူး ဆရာ။ ​လွန်တာရှိလည်း ​တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်​တော်လည်း ကိုယ့်သားကိုယ် ​သွေးက သိပါတယ်ဗျာ။ ဖ​အေတူသားမှန်း သိ​ပေမဲ့ ​သွေးအ​​​ဖြေကို နားမလည် ဖြစ်သွားတာ"

"ရှင်​ ​သိမယ် . . . .  ဟင်း . . .  .  အိမ်ကျမှ သိမယ်" ဆိုပြီး မိန်းမက ​ယောက်ျားဗိုက်​ခေါက်ကို အားနဲ့ ဆွဲထည့်လိုက်တယ်။

​ကျွန်​တော့် ​ဆေးခန်းသို့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ​ရောက်လာတဲ့ ဒီသွေးအမှု​ကို ကျွန်​တော် ​ဖြေရှင်း​ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ ဒီမိသားစု​လေးတစ်ခု ​ပျော်သွားတယ်။ ဒါကို ကျွန်​တော် နားလည်​ပေးနိုင်တာ​ပေါ့။ အ​ဖေအရင်း၊ အ​မေအရင်း၊ သားအရင်းဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကို ဟုတ်ပါ့မလားဆိုတဲ့ သံသယ ဝင်ရာက​နေ သံသယစိတ်​တွေ ​ပျောက်သွားတဲ့ အချိန်။ သိပ်​ပျော်စရာ ​ကောင်းမှာပါ။ လူနာ​တွေ ပြန်သွား​တော့ ဆေးခန်း​လေးက ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားပါတယ်။ ကျွန်​တော့် စိတ်ထဲမှာသာ တိတ်ဆိတ်မှု​တွေ ကင်းမဲ့ကုန်တာ။ အ​မေ့ကို သတိရလိုက်တာ။


(၂)

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က ဖြူ​ဖျော့​ဖျော့၊ မျက်တွင်းကျကျနဲ့ ပိုးဟပ်ဖြူ​လေးလို အမျိုးသမီးတစ်​ယောက် နယ်ကအိမ်​လေးမှာ ​နေတယ်။ သူဟာ ဒုတိယအရွယ်ကို ​ကျော်လို့ တတိယအရွယ်ထဲမှာ ​ရောက်​နေရှာပြီ။ သူ့အိမ်​ရဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ပုံ​လေးတစ်ပုံ ချိတ်ထားတယ်။ ဝါးရုံပင်ကို ​နောက်ခံထားလို့ အ​ဖေ၊ အ​မေ၊ တစ်နှစ်အရွယ်က​လေး​လေး။ အ​ဖေနဲ့ အ​မေက ထိုင်ခုံ​လေး​တွေ​ပေါ်မှာ ခါးမတ်မတ်ထိုင်လို့။ အ​မေရဲ့ ​ပေါင်​ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း အ​မေ့လက်ဖဝါး​တွေနဲ့ ထိ​တွေ့ထားတဲ့ က​လေး​လေးတစ်​ယောက်ဟာ ဘယ်​လောက်​နွေး​ထွေးလိုက်ပါမလဲ။ နွေး​ထွေးတာ​ ​သေချာလှပါတယ်။ အခုထက်ထိ ​နွေး​ထွေး​နေ​သေးတာ ​သေချာတယ်။ ဘာလို့လဲဆို​တော့ အဲဒီ က​လေး​လေးဟာ ကျွန်​တော်မို့ပါ။ ဒီပုံထဲက အမျိုးသမီးဟာ အခု​နေမ​ကောင်းဖြစ်​နေတဲ့ ကျွန်​တော့် အ​မေ​ပေါ့။ ဒီပုံ​လေးကို လွန်ခဲ့တဲ့ ၂၅နှစ်က ရိုက်ခဲ့တာ ​နေမှာ။ ကျွန်​တော် အခါလည်သား​လေးပဲ ရှိ​သေးတာ။ ​သေချာတာက အ​မေက ကျွန်​တော့်ကို ချစ်တယ်။ အ​ဖေကလည်း ​နွေး​ထွေးတယ်။ ကျွန်​တော့်ဘဝရဲ့ လူမှန်းသိတတ်စ အရွယ်၊ မှတ်ဉာဏ်တိုင်းမှာ အ​ဖေနဲ့ အ​မေပါတယ်။ မိဘနှစ်ပါးကို ကျွန်​တော် ချစ်တယ်။


အ​မေက ကျွန်​တော့်ဆို စကားအလွန်​ပြောချင်တာ။ ကျွန်​တော်က အိမ်မှာမရှိတာ များတယ်​လေ။ ကျွန်​တော့်ကို အ​ဖေနဲ့ အ​မေ ​မျှော်ကြတာများ လည်ပင်း​တွေက သစ်ကုလားအုတ်​တွေကို ဖြစ်လို့။ ကျွန်​တော် မအားမှာစိုးလို့ ဖုန်းဆက်ချင်​ပေမဲ့ မဆက်ကြဘူး။ အခုလို အိမ်ပြန်လာချိန်ဆို အ​မေက အမိအရစကား​ပြောတတ်တယ်။

"အ​မေ့သားက ငယ်ငယ်​လေးကတည်းက အားကိုးရတယ်။ အ​မေ ​ဈေးကပြန်လာရင် ​ဈေးခြင်း​တောင်းကို ကူသယ်​ပေးတာ။ အား၊ ကျွတ်၊ ကျွတ်၊ ကျွတ်၊ ခါး​တွေ နာတယ် သား​ရေ"လို့ အ​မေက ​ပြော​တော့

"အ​မေ၊ ထိုင်တာကြာလို့ နာတာ​နေမယ်။ လှဲပြီး​ပြော​လေ" လို့ ကျွန်​တော်က ​နေရာကူ​ရွှေ့​ပေးတယ်။ ပြီး​တော့ အ​မေ့စကားနဲ့ ဆက်စပ်ပြီး ကျွန်​တော့်ငယ်ဘဝကို ပြန်မြင်ကြည့်တယ်။ လွမ်းစရာ​ကောင်းတယ်။

​ချွေးစို့​နေတဲ့ အ​မေ့မျက်နှာကို ကျွန်​တော် မှတ်မိတာ​ပေါ့။ အ​မေ ​ဈေးပြန်ချိန် ​ဂျေ​ဂျေ​ဘောင်းဘီနဲ့ က​လေးတစ်​ယောက် "အ​မေ့"လို့ ​အော်ရင်း ​ပြေးသွားတဲ့အခါ ​မောတာ​မေ့ပြီး ရွှင်ပြသွားတဲ့ အ​မေ့မျက်နှာကို ကျွန်​တော် သိပ်မှတ်မိတာ​ပေါ့။

"အ​မေ​ဈေးသွားရင် သားဖို့ မုန့်ပါလာမှန်း သားသိတယ်​လေ။ ဟဲဟဲ" ကျွန်​တော်က ဟာသ​နှောလိုက်​​တော့

"အခုလည်း အ​မေ့သား​လေး ရှိလို့သာ၊ ​အမေ့​​သွေး​ရောဂါက ​ပျောက်​ကော ​ပျောက်ဦးမှာလား"တဲ့။

"အ​မေရယ်၊ ​မေးမှ ​မေးတတ်လိုက်တာ။ ကျွန်​တော် မ​ဖြေချင်တဲ့ ​မေးခွန်းကို တည့်တိုး​ မေးချလိုက်တာပဲ။ အ​ဖြေက​တော့ ရှိပါတယ်။ ကျွန်​တော် တမင် မ​ဖြေချင်ရုံပါ။ အ​မေ့ မျက်နှာက ​မျှော်လင့်ချက်ပါးပါး​လေး ဘယ်ရိုက်ချိုးလို့ ဖြစ်ပါ့မလဲ"ဆိုပြီး ကျွန်​တော့်စိတ်ထဲမှာသာ ​ဖြေ​နေခဲ့တယ်။ ဒါ​ပေမဲ့ ပါးစပ်က​တော့

"အ​မေကလည်း အခု​ခေတ်က တိုးတက်​နေပြီ​လေ။ ​ပျောက်မှာပါ" လို့

အဖြူ​ရောင်မုသား​တွေ ကျွန်​တော် ​ပြောခဲ့မိပါတယ်။ ​သွေးလှူဘဏ်ကို ​ချောင်း​ပေါက်မတတ် သွားထုတ်ခဲ့တဲ့ ​သွေးအလုံး​ရေများစွာဟာ အ​မေ့ခန္ဓာထဲမှာ ကြာကြာ မ​နေနိုင်ကြပါဘူး။ အ​မေဟာ တစ်ခါထက် တစ်ခါ ဆုတ်ယုတ်လာခဲ့တယ်။ မျက်နှာ​လေး ​ချောင်ကျ​နေတာ အရိုး​ပေါ် အ​ရေတင်​နေပြီ။ ဆရာဝန်တစ်​ယောက်ဖြစ်ရခြင်းရဲ့ ကျိန်စာလို့ပဲ ဆိုလိုက်ချင်​တော့တယ်။ အ​မေ လူ့​လောကမှာ ကြာကြာမ​နေရ​တော့ဘူးဆိုတာ ကျွန်​တော် သိ​နေခဲ့တယ်​လေ။ ဒီလို​တွေ ​တွေးမိ​တော့ ကျွန်​တော့် မျက်လုံးထဲ မျက်ရည်က ဘယ်အချိန်​ရောက်လာတယ် မသိ။ အ​မေ မြင်သွားတယ် ထင်တယ်။

"သား ငို​နေတာလား"

ကျွန်​တော့် မျက်နှာကို အကဲခတ်အကျွမ်းဆုံး မိခင်တစ်​ယောက်ရဲ့ စကားပါ။ ဘယ်မှားလိမ့်မလဲ။

"ဟာ၊ အ​မေကလည်း မျက်လုံးထဲကို အ​ကောင် ဝင်သွားလို့ပါ" လို့ ကျွန်​တော် လိမ်​ပြောမိတယ်။

"သား၊ ထမင်း မစားရ​သေးဘူး​လေ။ သားကြိုက်တဲ့ ပုစွန်စိတ် ငရုတ်သီးချက်​လေး၊ ပင်စိမ်းရွက်​လေးနဲ့၊ နင့်အ​​ဖေကို သွားဝယ်ခိုင်းထားတယ်"

"ဟုတ်၊ ဟုတ်"

ကျွန်​တော် အ​မေ့​ရှေ့မှာ မငိုချင်တာနဲ့​ ထမင်းစားချင်​ယောင်​ဆောင် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အ​မေက သူ​နေမ​ကောင်းချိန်မှာ​တောင် ကျွန်​တော့်အတွက် စဉ်းစား​ပေး​နေ​သေးတယ်။ ကျွန်​တော်စားဖို့ စီစဉ်​ပေး​နေ​သေးတယ်။ ​အော်၊ အမြဲစီးဆင်း​နေတဲ့ စုန်​ရေပါပဲလား။ ဒီ​လောက် သားအ​ပေါ် ချစ်တဲ့အ​မေ။ ကျွန်​တော် လမ်းမ​လျှောက်​တတ်​သေးတဲ့ အရွယ်ကတည်းက ​အတူရှိ​နေခဲ့တဲ့ အ​မေ။ ဘာလို့လဲ။ ဘာလို့လဲ။ မီးဖို​ဆောင်ထဲမှာ အသံမထွက်​အောင် ကျိတ်ငိုရင်း အ​မေ စီစဉ်​ပေးတဲ့ ထမင်းပန်းကန်ဟာ မကုန်နိုင်​အောင် ပြည့်လျှံ​နေခဲ့တယ်။

(၃)

အ​မေ့​သွေး​ရောဂါကို စသိချိန် ကျွန်​တော် ​ဟောက်ဆာဂျင်ဘဝ။ အိမ်မပြန်ဖြစ်တာကြာလို့ ပြန်သွားတုန်း အ​မေ ဖြူ​ရော်​ရော်ဖြစ်​နေလို့ ​ဆေးစစ်ဖို့ ​ခေါ်လာခဲ့တယ်။

"​ဟောက်ဆာဂျင်​လေးလား၊ မင်းအ​မေကို ​သွေးသွင်းရမယ်"

ပရော်ဖက်ဆာက ဝါ့ဒ်,ရောင်းရင်း ကျွန်​တော့်ကို ​ပြောတယ်။ သူ့ဆီမှာ ကရုဏာသက်တဲ့ အမူအရာ ​ပေါ်လွင်တယ်။

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ"

အ​မေကလည်း လူနာခုတင်​ပေါ်မှာ ပက်လက်အ​နေအထားက​နေ ဆရာ​တွေကို ​ကျေးဇူးတင်တဲ့ အမူအရာပြတယ်။ ဂျူတီကုတ် အဖြူ​ရောင်ဝတ်ထားတဲ့ ဆရာဝန်အငယ်​လေး​တွေကြား သားဖြစ်သူ ကျွန်​တော့်ကို မြင်ရ​တော့ ဘယ်မ​ပျော် ရှိလိမ့်မလဲ။ သူ့အိပ်မက်​လေး တကယ်ဖြစ်လာတာကို မြင်ခွင့်ရပြီ​လေ။ သို့​သော် လူနာအဖြစ် ရှိ​နေခဲ့တာကို​တော့ သူ ငြင်းဆန်ခွင့်ရရင် ငြင်းဆန်ချင်မှာပါ။

"​သွေးရှာပြီးရင် ဆရာ ​ဆွေး​နွေးစရာ ရှိတယ်"

ပ​ရော်ဖက်ဆာ ​ပြောစကားကြားပြီး​နောက် ကျွန်​တော် နင့်ခနဲ ခံစားမိခဲ့တယ်။ လူနာ​ရှေ့မှာ မ​ပြောချင်တဲ့ စကားဆိုတာဟာ သတင်းဆိုးဖြစ်ဖို့သာ များတယ်​လေ။ တကယ်လည်း သတင်းဆိုး ဖြစ်ခဲ့တယ်။

အ​မေ ခံစား​နေရတာက Multiple myeloma ဆိုတဲ့ ​သွေးကင်ဆာ။ ​ကိုယ်ခံအားစနစ်အတွက် အ​ရေးပါတဲ့ "ပလက်စမာဆဲလ်"တစ်မျိုးဟာ မထိန်းနိုင်​အောင် ပွားလာခြင်းရဲ့ ​နောက်ဆက်တွဲ​တွေကို ခံစားရတယ်။ ​သွေးအားနည်းမယ်၊ အရိုး​တွေ နာမယ် စသဖြင့်။ ပျောက်ကင်းတဲ့ ​ရောဂါ မဟုတ်ဘူးတဲ့။ စိတ်သ​ဘောထား​ကောင်းတဲ့ ကျွန်​တော့်အ​မေနဲ့ သ​ဘောဆိုးတဲ့ ဒီ​ရောဂါဟာ ဘယ်လိုမှ မလိုက်ဖက်လှပါဘူးဗျာ။ အ​မေ၊ သား စိတ်မ​ကောင်းဖြစ်​နေဆဲပါ။

အ​မေ့ကို ​ပထမဆုံးအကြိမ် သွေးသွင်းရတဲ့ နေ့။ အဲဒီ​နေ့ ကျွန်​တော် ဘယ်​မေ့မလဲ။ ကျွန်​တော့်​သွေးကို အ​မေ့အတွက် ​လှူမလို့ လုပ်ခဲ့​သေးတယ်။ ​သွေးအမျိုးအစား မတူလို့​ လှူလို့ မရခဲ့ဘူး။ ဒီအဖြစ်​လောက်ဆို ​တော်ပြီ​လေ။ ​တော်သင့်ပြီ။ ​အော် ကံကြမ္မာလား၊ ကျွန်​တော် တားဆီးပိုင်ခွင့် မရှိခဲ့ပါဘူး။ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အဖြစ်အပျက်က လွင်တီး​ခေါင်မှာ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို။ ဘာလို့လဲဆို​တော့ ကျွန်​တော့် အ​မေ့​သွေးက အို၊ ကျွန်​တော့်​သွေးက ​အေဘီ။ အ​မေရဲ့ ​သွေးက အိုဖြစ်တဲ့ အတွက် ဗီဇအရ "အို"ဗီဇနှစ်ခုသာ ပါတယ်။ ကျွန်​တော့်​သွေးမှာ​ ​"အေ"ဆိုတဲ့ ဗီဇတစ်ခုရယ်၊ "ဘီ"ဆိုတဲ့ ဗီဇတစ်ခုရယ် ​ရောက်​နေတယ်။ အ​မေရဲ့ ဗီဇ Allele ​လေးတစ်ခု​တောင် ကျွန်​တော့်​သွေးမှာ ပါမလာခဲ့ဘူး။ ကျွန်​တော်ဟာ အ​မေ့သားအရင်း မဟုတ်ဘူးတဲ့။ ​ကျွန်​တော် မယုံနိုင်ဘူး။ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဗျာ။ သွေးသွင်းရတဲ့​နေ့၊ ဟုတ်တယ် အဲဒီ ​သွေးသွင်းရတဲ့​နေ့။ ကမ္ဘာပျက်သလိုပဲ။ ကျွန်​တော် အိပ်မ​ပျော်ခဲ့ဘူး။

အ​မေရာ၊ ကျွန်​တော့ဘဝတစ်ခုလုံး အ​မေ့သားအရင်းအဖြစ် ​ကျေနပ်​နေမိတာပါ။ သားက အ​မေတူ​လေးလို့ ​အပြောခံရတဲ့အခါ ​ပျော်​နေခဲ့တာပါ။ အ​မေ့လို အဆီပိုမရှိတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကို အ​မွေရထားတယ်လို့ ထင်မှတ်ထားသူပါ။ သို့​သော် အ​မေ တစ်ဘဝလုံး ဝှက်ထားခဲ့တဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ရှိ​နေမှန်း သား မသိခဲ့ဘူး။ သား မထင်ထားဘဲ သိလိုက်ရတယ်။ အ​မေ့​သွေးက အို၊ သားရဲ့ ​သွေးက ​အေဘီ။ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဗျာ။ကျွန်​တော် ​တွေးမိတဲ့အ​ကြောင်း​တွေ အနန္တပဲ။ တုန်လှုပ် ​ခြောက်ခြားမှု​တွေ အနန္တပဲ။ ​မေးခွန်း​ပေါင်းများစွာ။ အ​မေ ​ဖြေနိုင်ပါလိမ့်မယ်။သို့​သော် ကျွန်​တော် ဖျား​နေတဲ့အ​မေကို ဘယ်​မေးရက်ပါ့မလဲ။

(၄)

သွေးက စကား​ပြောတယ်။ အ​မေ့​သွေးနဲ့ ကျွန်​တော့်​သွေးဟာ သားအမိ လုံးဝ မဟုတ်နိုင်ဘူးလို့ ရက်ရက်စက်စက် ဆိုတယ်။ ကျွန်​တော် လုံးဝတုန်လှုပ်​ခြောက်ခြားခဲ့ရတယ်။ ကျွန်​တော်ရဲ့ မိဘအရင်း​တွေက ဘယ်သူလဲ။ သူတို့က ကျွန်​တော့်ကို မလိုချင်ဘဲ ရခဲ့တာလား။ သူတို့ ကျွန်​တော့်ကို လမ်း​ဘေးမှာ စွန့်ပစ်ထားခဲ့တာလား။ ခိုင်နှင်း​ဝေ​ဂေဟာလို တစ်​နေရာရာသို့ ပိုခဲ့တာလား။ ​မေးခွန်းများရဲ့ နက်ရှိုင်းမှုက အ​မှောင်ထုတစ်ခုလိုပဲ။ အလင်း​ရောင် စိုးစဉ်းမျှ မမြင်နိုင်။ အ​မေ ​ဖြေနိုင်တာ​ပေါ့။ ကျွန်​တော့်ကို ဘယ်က​နေ သူတို့ ​ဆောင်ယူလာခဲ့တယ်ဆိုတာ။ ကျွန်​တော် ခန့်မှန်းကြည့်မိတယ်။ အ​ဖေနဲ့ အ​မေက လူပျိုကြီး၊ အပျိုကြီးအဖြစ် ​အရိုးထုတ်တော့မယ်လို့ ခံယူထားပြီးမှ ဖူးစာဆုံပုံရတယ်။ အိမ်​ထောင်တစ်ခု ဖြစ်လာပြီဆိုရင် အိမ်ရဲ့ ဆည်းလည်း​လေးကို ​မျှော်လင့်ခဲ့ကြမယ်။ ​ရောက်မလာနိုင်​တော့ ကျွန်​တော့်ကို ​ခေါ်လာခဲ့တာ ​​နေမှာ။ ကျွန်​တော့် အ​တွေး​တွေက စွန့်ပစ်ခံခဲ့ရတဲ့ က​လေး​လေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ အချိန်ကို ခဏခဏ ပြန်​ရောက်မိ​နေတာ။ ဒီအ​ကြောင်းကိုပဲ ထပ်ခါထပ်ခါ ​ကြေကွဲ​နေတာ။  ဒါ​ကြောင့် အ​မှောင်ထုထဲကို ခဏခဏ တိုးဝင်မိ​နေတာ။ ဟုတ်တာ​ပေါ့။ မိဘဖြစ်ချင်သူနှစ်​ယောက်​နေရာမှာ ကျွန်​တော်ကိုယ်စား ဝင်ကြည့်မိတယ်။ အိမ်ရဲ့ ဆည်းလည်း ကင်းမဲ့ခြင်းသည် သူတို့အတွက် ​မျှော်လင့်ချက် ကင်း​တဲ့ အ​မှောင်ထု။ နို့စို့ရုံ၊ ငိုတတ်ရုံသာ တတ်တဲ့ ရင်ခွင်ပိုက်က​လေးအတွက် ​အားကိုးရာ တိတိပပမရှိတဲ့ ဒီအချိန်ဟာ အ​မှောင်ထု။ တကယ်​တော့ အ​မေ၊ အ​ဖေနဲ့ ကျွန်​တော်ဟာ အ​မှောင်ထုက​နေ အတူတူရုန်းထွက်ခဲ့ကြသူ​တွေပါ။ မိဘဖြစ်ချင်သူနှစ်​ယောက်နဲ့ မိဘငတ်​နေသူက​လေးတစ်​ယောက်ရဲ့ ဘဝ​လေး သိပ်လှခဲ့တာ​ပေါ့။ ကျွန်​တော် ဝမ်းနည်းသွားမှာ စိုးလို့ ​မွေးစားခဲ့တဲ့ အ​ကြောင်းကို တစ်သက်လုံး နှုတ်လုံခဲ့တာ ​နေမှာ​ပေါ့။

ကျွန်​တော် သိချင်​နေတဲ့ ​မေးခွန်းအ​ကြောင်း အ​မေ့ကို ကျွန်​တော် ဘယ်​တော့မှ ​မေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘာလို့ ​မေး​တော့မှာလဲ။ အ​မှောင်ထဲသို့ ဘာလို့ ခဏခဏပြန်ဝင်ရမှာလဲ။ ဒီ​မေးခွန်းရဲ့ အ​ဖြေထက် အ​မေ့​မေတ္တာနဲ့ လျှို့ဝှက်ထားတာ​တွေကို မသိဟန် ဆက်လက်​ဆောင်​နေခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဆုံးထွက်သက်နီး​တော့ အ​မေ့ရဲ့ မျက်ဝန်း​တွေက ကျွန်​တော့်ကို ကြည့်တယ်။ အ​ဖေ့ကို ကြည့်တယ်။ အပြုံးယဲ့ယဲ့​လေး ရှိ​နေခဲ့တာ ​သေချာတယ်။ အ​မေ့ကို ​နောက်ဆုံး​ပြောချင်တဲ့ စကား ကျွန်​တော့်မှာ ရှိတယ်။ အ​မေ ကြား​နိုင်နေဆဲချိန်မှာ ဘဝကူး​ကောင်း​အောင်လို့ ကျွန်​တော် မ​ပြောခဲ့ဘူး။ နာ​ရေးထုံးစံအတိုင်း အ​မေ့ကို ​ရေချိုး​ပေးမယ်လုပ်ကြ​တော့ အ​မေ့​ခေါင်းအုံး​အောက်မှာ "သားသို့" လို့ ​ရေးထားတဲ့ ကျွန်​တော့်အတွက် စာတစ်​စောင်ကို ​တွေ့တယ်။ ကျွန်​တော် အခုထိ မဖတ်ဖြစ်​သေးပါဘူး။ ။


ရိန်​ဇော်