အဓိပ္ပာယ်ရှိတာကိုလုပ်နေမှ ဘ၀ကရှင်သန်တယ်

“လူဆိုတာဟာ ဘ၀မှာ အဓိပ္ပာယ်ရှိတာတစ်ခုခုကိုလုပ်နေရမှ သူဟာ အသက်ရှင်နေတယ်လို့ တကယ်ပြောလို့ရမယ်။ သူ့ဘ၀ အသက်ရှင်နေတယ်လို့ ပြောလို့ရမယ်။ ဘ၀ဆိုတာနဲ့ အလုပ်ဆိုတာနဲ့လည်း တွဲနေတယ်။ အဓိပ္ပာယ်ရှိတာတစ်ခုခုကို မလုပ်ရတော့ဘူးဆိုရင် ဘ၀သေသွားသလိုဖြစ်သွားပြီ။”
ဆရာတော်ဦးဇောတိကရဲ့ “အသက်ရှင်လျက် ဘ၀သေနေသူ” စာအုပ်မှာ ပြောထားတာပါ။
Biology ရှုထောင့်ကနေ စဉ်းစားတဲ့အခါ သက်ရှိသတ္တဝါတွေဝါရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေဟာ သူ့အလုပ်သူလုပ်နေမှ ကျန်းမာမယ်၊ သန်းစွမ်းမယ်။ သူ့အလုပ်သူမလုပ်ရတော့ဘူးဆိုရင် မကျန်းမာတော့ဘူး၊ မသန်စွမ်းတော့ဘူးလို့ဆိုတယ်။ လူ့အသိုင်းအ၀ိုင်းမှာလည်း လူတိုင်းလူတိုင်း ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်နေဖို့လိုတဲ့အကြောင်း ဆရာတော်က ဆက်ရေးထားတယ်။ “တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အပြန်အလှန်အကျိုးပြုတဲ့အလုပ်တွေ လုပ်ရမယ်။ လူမှုရေးကို မလုပ်ရင် ဘ၀ကျဉ်းသွားတယ်။ ရှုံ့သွားတယ်။”
ဆရာတော်ရဲ့စာကိုဖတ်ရင်း လက်ရှိမြန်မာ့လူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့အခြေအနေကို သွားသတိပြုမိတယ်။
• လူတချို့က ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းကို ကိုယ်ကျိုးအတွက်အသုံးချတယ်။
• လူ့တချို့က ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ အကျိုးစီးပွားအတွက် ကြိုးစားတယ်။
• လူတချို့က ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ကောင်းကျိုးကိုလိုလားကြောင်း ပြသတယ်။
• လူတချို့က အရေးကြုံလာရင် မသိချင်ယောင်ဆောင်တယ်။
• လူတချို့ကျတော့ ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းကောင်းကျိုးလိုလားသူတွေကို ကဖျက်ယဖျက်လုပ်တယ်။
ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းမှာရှင်သန်နေရင် ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းရဲ့ကောင်းကျိုးကို တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က လုပ်ဖို့လိုတယ်။ အနည်းဆုံးတော့ ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းနဲ့ ဒီလူ့အဖွဲ့အစည်းထဲကလူတွေရဲ့ ကောင်းရာကောင်းကျိုးကိုလိုလားတဲ့စိတ်(လူပီသတဲ့စိတ်) လေးတော့ ထားနိုင်ဖို့လိုတယ်။ ဒီလိုမှမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်ကျိုးအတွက်ပဲအသုံးချမယ်၊ အရေးကြုံလာရင် မသိချင်ယောင်ဆောင်မယ်ဆိုရင်တော့ ကိုယ့်ရဲ့ဘ၀က ကျဉ်းမြောင်းလာမယ်။ အရပ်စကားနဲ့ဆို လိပ်ပြာမလုံ၊ လူတောမတိုးတဲ့အခြေအနေဖြစ်လာလိမ့်မယ်။ ဒါဟာလည်း အသက်ရှင်လျက် ဘ၀သေနည်းတစ်မျိုးပါပဲ။
လူဆိုတာ ဘ၀ကို အဓိပ္ပာယ်ရှိရှိ ရှင်သန်ဖို့လိုတယ်။