အလောင်းဖြင့် ရွာသို့ဝင်ခြင်း

ဦးလေး ဆရာဝန်ကြီးက "တစ်ရက်လောက်ပဲခံတော့မည်တဲ့"လူနာကုတင်နားကပ်လာသော ဦးလေးဖြစ်သူ ဦးတင်ငွေကို တူဖြစ်သူ ငထွေးက ခရီးရောက်မဆိုက် လှမ်းပြောလိုက်သော စကားဖြစ်​၏။ ငထွေး​၏ဖခင်ကား သွေးတိုး နှင့်
ဆီးချိုရောဂါခံရှိပြီး လူကြီးရောဂါဖြင့် ဆေးရုံတင်ထားတာ တစ်လခန့်ရှိပြီဖြစ်​၏။
သိပ်ဟန်ပုံမရှိတော့သောကြောင့် ဆရာဝန်က လူနာ​၏ အခြေနေကိုပြောပြခြင်းဖြစ်​၏။ ဆေးရုံက ရွာနှင့်သိမ်မဝေးသော ကုတင်နှစ်
ဆယ်ရှိ တိုက်နယ်ဆေးရုံဖြစ်​၏။ လူနာကားသတိမရတော့၊ ဦးလေး "မြန်မြန်သယ်သွားရမယ်ထင်တယ် တော်ကြာ"ဟုပြောပြီးရှေ့ဆက်ပြောရန် မဝံ့မရဲပုံစံဖြင့် တူဖြစ်သူငထွေး ငိုင်နေ​၏။ ထိုအခြေအနေကို သဘောပေါက်သော ဦးတင်ငွေက " ရွာအရောက်တော့ အသက်မှီနိုင်ပါတယ်ငါ့တူရာ သုံးမိုင်လောက်ပဲဝေးတာပါ ၊ ဦးလေး ရွာထဲလှည်းသွားငှါးမယ်၊ မင်းက ဆေးရုံက ဆရာဝန်ကြီးပြောပြီး ပြင်စရာရှိထာပြင်ထား"ဟုပြောပြီး လှည့်ထွက်ရန်ပြင်လိုက်​၏။ ငထွေးက "ကျွန်တော်က ရွာအရောက်အသက်မှီတာမမှီတာထက် လမ်းမှာဆုံးရင် အဖေ့အလောင်းကို ရွာထဲအဝင်မခံမှာကြောက်တာ ဦးလေး"ဟု ငိုသံနှင့် လှည့်ထွက်ရန်ပြင်နေသော ဦးလေးဖြစ်သူကို ကြည့်ပြီးပြောလိုက်​၏။ ဦးတင်ငွေသည် လှည့်ထွက်ရန်ပြင်နေရာမှ ခေတ္တငိုင်သွားပြီး "အဲ့လိုဆိုရင်တော့ လမ်းမှာတင်ဆုံးရင်လည်း ရွာထဲဒီတိုင်းသယ်သွားမယ်၊ အိမ်သားတွေကိုနားလည်အောင်ပြောပြီး တစ်နာရီလောက်ကြာမှ ဆုံးတယ်ထင်အောင် အိမ်သားတွေ က ဝမ်းနည်းဟန်ပြရုံပေါ့ ငါ့တူရ"ဟု ဝမ်းနည်းနေသော တူဖြစ်သူကို နည်းလမ်းပြောပြ​၏။ အပြင်မှာသေပြီးသား အလောင်းကို ရွာပြန်သယ်ရင် ရွာနာတတ်သည်ဟု တချို့ကျေးလက်ဒေသတွေက အယူရှိကြ​၏၊ ငထွေးက လူနာကိုတစ်လှည့် ဦးလေးဖြစ်သူကိုတစ်လှည့်ကြည့်ရင်းက "အလောင်းနဲ့ရွာဝင်ရင် ရွာနာတယ်ဆို ဦးလေး"ဟု တိုးတိုးလေး ရေရွတ်သလို ပြန်ပြောလိုက်​၏။ ဦးတင်ငွေ သည်ကား ရွာကဆရာတော်ဆီမှာ ငယ်ငယ်က သဒ္ဒါ သင်္ဂြုဟ် လောကနီတိ စသော အခြေခံ ဘာသာရေးစာပေနှင့် မြတ်စွာဘုရားအဆုံးမများကို သင်ယူဖူးသူဖြစ်​၏။ ထိုသို့ ဘာသာရေးဗဟုသုတ အနည်းငယ်ရှိသည်အလျောက်၊ တူဖြစ်သူ ပခုံးကို အသာလေးကိုင်ကာ" ဒီမယ် ငါ့တူ အဲ့ဒါတွေက အယူအဆအမှားတွေ ၊ လူတစ်ယောက် သေဆုံးသည်နှင့်တပြိုက်နက် သူ့ဆိုင်ရာဘဝမှာ ပဋိသန္ဓေ တမ်းပြီးတည်တာပဲ၊ ကျန်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က အလောင်းကောင်သက်သက်ပဲ ဘာမှအကျိုးသက်ရောက်မှုမရှိတော့ဘူး။ အဲ့တော့ စိတ်ထဲဘာမှထားမနေနဲ့ ပြင်စရာရှိတာပြင်၊ တို့လုပ်ပေးရမှာက လူတစ်ယောက်နောက်ဆုံးအချိန်မှာ ဘဝကူးအောင် တက်နိုင်သလောက်လုပ်ပေးဖို့ပဲ။ အဲ့တော့ပြင်စရာရှိတာပြင်ပြီး မင်းအဖေနားမှာ ဘုရားစာလေးဘာလေးရွတ်ပြကွာ"ထိုသို့ပြောပြီး လှည်းငှါးရန်ထွက်လာချေ​၏။ လူနာတင်မှာဆိုတော့ ရွာထဲက လှည်းပိုင်ရှင်တို့က သိပ်မလိုက်ချင်ကြ၊ ရွာအနှံ့လိုက်မေးမှ ဘာအယူမှမရှိသော လှည့်သမားတစ်ဦးရ​၏။ လူနာကိုတင်ပြီး ထွက်လာတော့ ညနေငါးနာရီခန့်လောက်ရှိပြီဖြစ်​၏၊ ဆေးရုံတည်ရှိရာရွာသည်ကား ဧရာဝတီ မြစ်ဘေးမှာရှိသည်အလျောက်၊ ဝါဆိုဝါခေါင်မြစ်ရေတက်ချိန်တိုင်း မြစ်ရေသောက်ရသော လက်ပံ ကုက္ကိုပင်စသော သစ်ပင်ကြီးတို့ သည်လမ်းဘေးပတ်ပတ်လည် တစ်လျှောက် အုပ်မိုးလျက်ရှိကုန်​၏။ နေဝင်ရီတရောအချိန် ကျေးငှက်တို့သည်လည်း အိပ်တန်းတက်ရန် အော်မြည်လျက်ရှိကြကုန်​၏။ ငထွေးသည် ဖခင်ဖြစ်သူဘေးနားက ဘုရားစာရွတ်ရင်းလိုက်ပါလျက်ရှိ​၏၊ လှည်းသမားနှင့်ဦးတင်ငွေတို့သည်ကားနှုတ်ဆိတ်လျက်ခရီးနှင့်လာ​၏။ ဆရာဝန်ကြီးပြောသည့်အတတိုင်း လူနာကား တစ်မိုင်လောက်အရောက်မှာဆုံးရှာလေ​၏။ ငထွေးက ရုတ်တရက် "ဦးလေးကြည့်ပါဦး အဖေ အသက်မရှုတော့ဘူး၊ ခုနကျွန်တော်လက်ကို တစ်ချက်ပြင်းပြင်းဆုပ်ကိုင်တယ်တယ်၊ ကြည့်ပါဦး ကြည့်ပါဦး "ဟုအာမေဍိတ်သံဆင့်လျက် အော်လေ​၏။ ဦးတင်ငွေကား "ရွာထိအောင်မရောက်နိုင်"ဟု သူမှန်းထားသလို့ လမ်းမှာတင်ဆုံးသည့်အတွက် သိပ်တုန်လှုပ်ပုံမပြ၊ လှည်းသမားလည်း နောက်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး "ဆုံးပြီးထင်တယ်"ဟု တိုးတိုးလေးရေရွတ်​၏၊ ဦးတင်ငွေသည် လူနာ​၏လက်ကို စမ်းကြည့်ပြီး အဖေဖြစ်သူကိုဖက်ငိုနေသော တူတော်မောင်အား "စိတ်ထိန်း ငါ့တူ မင်းလည်း အတော်ပြုစုလုပ်ကျွေးလိုက်ရပါတယ်၊ သားသမီးတာဝန်ကျေပါတယ်ကွာ ၊ မျက်နှာပျက်နေရင် ရွာဝင်လို့သိပ်မကောင်းဘူး"ဟု အားပေးနှစ်သိမ့်​၏။ ရွာဝင်ခါနီးတော့ ခုနှစ်နာရီထိုးလုပြီ၊မှောင်စလည်းပြုနေပြီ ရွာအဝင်၌ ရွာတံခါးရယ်လို့မရှိ၊ "ကြိုဆိုပါ​၏"ဟူသောဆိုင်းဘုတ်သာရှိ​၏။ အိပ်တန်းဝင်သော ကျေးငှက်သံအနည်းငယ်နှင့် ရွာထဲမှလူသံခွေးဟောင်သံတို့ ကြားနေရ​၏၊ သင်ပစ်ကြီးတို့​၏အရိပ်ကြောင့်ပိုမှောင်နေ​၏၊ ရွာဝင်ခါနီးတော့ နွားနှစ်ကောင်ဟာ ရှေ့ဆ
က်မသွားတော့ပဲ နှာတရှူးရှူးမှုတ်လျက် ပေရပ်နေ​၏။ လှည်းသမားက ကွမ်းတံတွေးတစ်ချက်ထွေးလိုက်ပြီး "နွားရိုင်းသွင်းချိန်ဆိုတော့ မကောင်းဆိုးဝါးပဲကပ်ပါလာသလား ၊ဒါမှမဟုတ် ရွာစောင့်နတ်ပဲမကြိုက်တာလားမသိဘူး အစ်ကိုရေ နွားတွေတန့်သွားတယ်"ဟု ဦးတင်ငွေကို ခေါင်းအသာစောင်းလျက် တိုးတိုးလေးပြောလိုက်​၏၊ ငထွေးကား တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်ပြီး ထိတ်လန့်လျက်ရှိ​၏။
ဦးတင်ငွေက "မကောင်းဆိုးဝါးပါလာရင်တော့ ငါလည်းမတတ်နိုင်ဘူး၊ ရွာစောင့်နတ်ဆိုရင်တော့ တောင်းပန်ရမှာပဲ"ဟု တစ်ယောက်ထဲရေရွတ်သလိုပြောလိုက်​၏။ ပြောပြီးတစ်ဆက်တည်း လက်အုပ်ချီလျက် "အသင်ရွာစောင့် နတ်ကျွန်တော်တို့ ကိုဝင်ခွင့်ပေးပါ၊ ကျွန်တော်​၏အစ်ကိုဟာ ဒီရွာသားဖြစ်တာကြောင့် သူ့အိမ်ကိုသွားရန်အလိုရှိပါသည်"ဟုစိတ်ထဲမှတောင်းပန်လိုက်​၏။ ထိုသို့တိုင်တည်သော်လည်း နွားတို့သည် ရှေ့ဆက်မသွားချေ၊ ဦးတင်ငွေသည်ကား ဒေါသထွက်ချေပြီး ၊ ဘာကြောင့်နွားတို့ရှေ့ဆက်မသွားမှန်းသူမသိ၊ ဘယ်အရာကတားဆီးနေလည်းစဉ်းစားလို့လည်းမရ၊ ကြံရာမရတဲ့အဆုံး လှည်းသမားလက်မှ ကြိုးနှင့်နွားမောင်းသော ဒုတ်(ကြိမ်နကန်)ဆွဲကာ နွားနှစ်ကောင်ကို တအားလွဲရိုက်ရင်း ပါးစပ်ကလည်းငါ့ရွာငါဝင်တာ ဘယ်ကောင်တားမှာလဲကွဟုအော်လဲ အော် လူကမတ်တတ်ရပ်လျက် ဒုတ်နှင့်
အပေါ်ကိုဝှေ့ယမ်းရင်း ဒုန်းဆိုင်ဝင်လေ​၏။ ဒုန်းဆိုင်းတဲ့အရှိန်ကြောင့် အိမ်သို့ဆယ်မိနစ်
ခန့်လောက်နှင့်ရောက်​၏။ အိမ်ရောက်မှ အလောင်းကိုအသက်ရှိသေးဟန်နှင့် အောက်ကိုချလေ​၏။ နောက်တစ်နာရီခန့်လောက်မှ ဇာတ်တိုက်ထားသည့်အတိုင်း အိမ်းသားတွေ ငိုကြ​၏။ ရက်လည်ပြီးသည့်တိုင်အောင် ရွာလည်းမနာ ၊ ဘာဖြစ်တယ်ဆိုသောအသံလည်းမကြားရပါ၊ အလောင်းသည် ရုပ်ဝတ္ထုတစ်ခုမျှသာ။