ကန့်ကူလက်လှည့် အပိုင်း(၁)

ကျွန်တော်က တက္ကသိုလ်တွင် ဆရာတစ်ယောက်​ အ​ဖြစ်​ အမှုထမ်းခဲ့ဖူးပါသည်။ စာသင်ကြားပို့ချမှုတွင်လည်း အပြောအဟော အသင်အကြား ကောင်းသည်ဟုအတန်အသင့် နာမည်ရခဲ့ပါသည်။ တက္ကသိုလ်​ မရောက်သေးမီကလည်းတောင်တွင်းကြီးမြို့ “မိုးထိအ​လယ်တန်းကျောင်း” တွင် အလယ်တန်းပြဆရာအဖြစ် နှစ်နှစ်၊သုံးနှစ်ခန့် အမှုထမ်းခဲ့ဖူးပါသေးသည်။ ထိုစဉ်ကလည်း သင်ကြားမှုနှင့် ပတ်သက်၍အတန်အသင့် နာမည်ရခဲ့သည်ပင် ဖြစ်ပါသည်။

ကြွားဝါနေခြင်းဟုမထင်ပါနှင့်။ကျွန်တော့်အဖို့ဘာမျှပင်ပင်ပန်းပန်းကြိုးစားမနေဘဲထိုသို့အဆင့်လောက်ထိအောင်ရောက်နိုင်ခဲ့သည်မှာအမှန်ဖြစ်ပါသည်။ထို့​ကြောင့်​ တော်ရုံတန်ရုံစာသင်ကောင်းသည်ဆိုသောဆရာမျိုးကိုလည်း​ “ဪ...စာသင်ကောင်းတယ်ဆိုပဲ" ဟု အောက်မေ့လိုက်ရုံမျှသာ ရှိပါသည်။

စာသင်ကြားမှုနှင့်​ ပတ်သက်၍ ကျွန်တော်ကြောက်ဒူးတုန်ပြီး​ လန့်သွားလောက်အောင်​ ကြုံရသည်မှာ​၁၉၆၃-၁၉၆၄ တစ်ဝိုက်လောက်ဆီက​ ဖြစ်ပါသည်။သည်တော့ကျွန်တော်ကတက္ကသိုလ်တွင်ဆရာဖြစ်နေလေပြီ။တက္ကသိုလ်ကျောင်းပိတ်လျှင်ကျွန်တော့်ဇာတိတောင်တွင်းကြီးမြို့သို့ပြန်သွားလေ့ရှိပါသည်။

တောင်တွင်းကြီးမြို့သို့​ ပြန်ရောက်သွားလိုက်လျှင်လည်းကျွန်တော်အများဆုံးအချိန်ဖြုန်းသောနေရာမှာရွှေအင်းတောင်ဘုရားကြီးရင်ပြင်ပေါ်ရှိ "အမျိုးသားပြတိုက်"တွင်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုပြတိုက်ကိုစတင် တည်​ထောင်ခဲ့သူများတွင်ကျွန်တော်လည်းအမှုဆောင်တစ်ယောက်အဖြစ်​ တက်ကြွစွာလုပ်ဆောင်ခဲ့သူဖြစ်သော​ကြောင့်ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်သို့ရောက်နေလင့်ကစားကျွန်တော့်ကို​ အဝေးရောက်အမှုဆောင်အဖြစ်ထည့်​သွင်းထားကြပါသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း​ ရန်ကုန်တွင် လုပ်ဆောင်ဖွယ် ရှိသည်တို့ကို လုပ်ဆောင်ပေးရပါသည်။

ကျွန်တော်တို့အမှုဆောင်အဖွဲ့မှတက်ကြွစွာလှုပ်ရှားသူများတွင်​ မိုးထိကျောင်းက​ မူလတန်းပြဆရာ​“ဦးဉာဏ်စိန်တစ်ယောက်လည်း​ ပါဝင်ပါသည်။ မိုးထိကျောင်းနှင့်ရွှေအင်းတောင်ဘုရားမှာကပ်လျက်ရှိနေ​သည်ဖြစ်သောကြောင့်ပြတိုက်ဘက်သို့ သွားလျှင်​ ဆ​ရာကိုဉာဏ်စိန်ဆီသို့ဝင်သွားလေ့ရှိပါသည်။

ကိုဉာဏ်စိန်ကမူလကတော့အနုပညာနည်းပြ(ပန်းချီနည်းပြ)ဆရာဖြစ်ပါသည်။ထိုစဉ်ကဘာကြောင့်ရယ်မသိပန်းချီနည်းပြဆရာများကိုလည်းစာသင်ဆရာလုပ်လိုက်သောကြောင့်​ သူက​ မူလတန်းဆရာအဖြစ် “သူ​ငယ်တန်း” ကို သင်ကြား နေရပါသည်။

ကျွန်တော်က​ သူနှင့်​ ထွေရာလေးပါး စကားပြောချင်သောကြောင့် သူ့အခန်းဆီသို့ လိုက်သွားပါသည်။ သူသင်ကြားနေသည်ကို အမှတ်မထင်တစေ့တစောင်းလှမ်းကြည့်နေမိသည်။ ဘာစာမှ​ သင်သည်လည်း​ မ​ဟုတ်ပါ။ သင်ပုန်းပေါ်တွင်​ အရုပ်တစ်ရုပ်ရေးနေပါ​သည်။ ကျွန်တော်​ မှတ်မိသလောက် အရုပ်ကမတ်​တတ်ရပ်နေသောလိပ်ရုပ်။ ထိုစဉ်က ကာတွန်းစာအုပ်များတွင် တွေ့ရသော “ဖိုးရွှေလိပ်” မှန်းကျွန်တော်သိလိုက်ပါသည်။

ကျွန်တော်သာ သိသည်မဟုတ်ပါ။ သူ့တပည့် ကလေးတွေကလည်း သိကြပါသည်။“ဟေး..ဖိုးရွှေလိပ်ကွ” စ​သည်ဖြင့် အော်ကြပါသည်။သူက​ ထိုလိပ်ရုပ်၏ လက်ထဲသို့​ တုတ်ကောက်တစ်ခုတပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ကလေးတွေက “တုတ်ကောက်နဲ့ကွ” ဟု အော်လိုက်ပြန်ပါသည်။ ပါးစပ်တွင် ဆေးတံတပ်ပေးလိုက်ပြန်​သည်။ ကလေးတွေက “ဆေးတံနဲ့ဟေ့” စသည်ဖြင့် အော်လိုက်ကြပြန်ပါသည်။

ထိုအရုပ်ရေးပြီးမှကိုဉာဏ်စိန်ကအတန်းထဲရှိကလေးများဘက်လှည့်ပြီး​“တစ်နေ့မှာ​ ဖိုးရွှေလိပ်ဟာ​ မနက်စောစော​ လမ်းလျှောက် ထွက်လာတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ လမ်းမှာဘယ်သူနဲ့တွေ့သလဲဆိုတော့…”ဟုပြောလိုက်ပြီးနောက်.သင်ပုန်း တစ်ဖက်စွန်းတွင်အရုပ်တစ်ရုပ်ကိုရေးနေပြန်ပါသည်။ကလေးတွေကလည်း ဘယ်သူနဲ့ များတွေ့မည်လဲ စောင့်ကြည့်နေကြပြန်ပါသည်။ စင်စစ် ကလေးတွေသာ မဟုတ်ပါ။ကျွန်တော်လည်း စောင့်ကြည့်နေမိပါသည်။ သူဆွဲနေသောပုံမှာ တစ်​စတစ်စ ပုံ​ ပေါ်လာပါသည်။ ကလေးတွေက​ “ယုန်က​လေး” ဟု​ တစ်ပျော်တစ်ပါးကြီး​ အော်လိုက်ကြပြန်ပါ​သည်။ယုန်ကိုလည်းဟိုဟာတပ်၊သည်ဟာဆင်လိုက်ရာမျက်မှန်နဲ့အထုပ်အပိုးနဲ့ဖြစ်သွားပြန်ပါသည်။သူက​ တစ်ခုခု​ တပ်ဆင်ပေးလိုက်တိုင်း​ ကလေးတွေကလည်းတသောသောနှင့်သဘောကျနေပါသည်။ သူကဆက်၍-

“အဲဒီလို ဘဘကြီး ဦးရွှေယုန်နဲ့ တွေ့ လိုက်တော့ ဖိုးရွှေလိပ်က ဘယ်လိုလဲ ဘဘကြီးရဲ့ ဘယ်ကြွမလို့လဲလို့ မေးလိုက်တယ်”ရှေ့လျှောက်ပြီး​သူဆက်ပြောနေ​သည်တွေကိုတော့ကျွန်တော်လည်းမမှတ်မိတော့ပါ။အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင်ဘာရယ်မဟုတ် သူ့ပါးစပ်ထဲရောက်လာသမျှ သူစိတ်ကူးပေါက်သမျှတွေကို ပုံလိုလိုဘာလိုလို လုပ်ပြီးပြောနေခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ဆရာကိုဉာဏ်စိန် ကျွန်တော့်ကို မြင်လိုက်တော့ သူဘာသာသူ သဘောကျစွာ ရယ်လိုက်ပြီး“လာလေဗျာ၊ ခင်ဗျားကော နားထောင်သွားပါဦးလား”တဲ့။ “တော်ပါပြီဗျာ၊ ကျောင်းဆင်းရင်သာ​ ဘုရားပေါ်လာခဲ့ပါ” ဟုရယ်မောပြောဆိုပြီးထွက်လာခဲ့ပါသည်။

နောက်တစ်နေ့သူ့စာသင်ခန်းထိရောက်သွားပြန်တော့ သည်။ ထိုနည်းတူ အရုပ်တွေရေးပြီး ပေါက်တတ်ကရ ပုံပြင်လိုလိုဘာလိုလိုတွေ ပြောနေတာကိုပဲတွေ့ရပြန်ပါသည်။ သုံး,လေးရက်လောက်ရှိတော့ကျွန်တော်က မနေနိုင်တော့ဘဲ...

“ခင်ဗျားကဘာစာမှ သင်တာလည်း မတွေ့ရပါကလားဗျ” ဟုရယ်မောကာ မေးလိုက်တော့...“စာသင်တာဟာအရေးကြီးတာမှတ်လို့ဗျာ၊ ဘယ်အချိန်သင်သင်ရတဲ့ကိစ္စ”ဟုရယ်ပြီးပြောပါသည်။ပြီးမှ “တကယ်ပြောတာဗျ.. စာသင်တာ ဘယ်အချိန်သင်သင်ဖြစ်တယ်၊ ဒီ အ ချိန်မှာ ကလေးတွေ ပျော်နေဖို့လိုတယ်။ ကျောင်းကိုကြောက်စရာကြီးလို့အောက်မေ့မသွားဖို့ အရေးကြီးတယ်ဗျ။ ကျောင်းနေပျော်အောင် လုပ်နေရတာဗျ”

ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတွင် “အင်း…သူ ပြောတာလည်း ဟုတ်သားပဲ” ဟု တွေးလိုက်မိသည်။နောက်တစ်နေ့ ရောက်သွားတော့ သူ လုပ်ပုံကိုင်ပုံကို ကြည့်ချင်သည်နှင့်ကျောင်းခန်းအပြင်ဘက်ပြူတင်းပေါက်နားထိုင်ခုံကလေးတစ်လုံးကိုချပြီးကြည့်နေမိပါသည်။ ကျွန်တော် အလန့်ဆုံးကိစ္စကို ထိုနေ့တွင် တွေ့ ရပါတော့သည်။

ရှေ့ဆုံးတန်းက ကလေးတစ်ယောက်မှာတအီအီနှင့်ငိုနေပါသည်။ သူဆွဲနေသော အရုပ်တွေကိုလည်း မကြည့်၊စာသင်ခန်းအပြင်ဘက်သို့သာတကြည့်ကြည့်လုပ်ပြီးတအီအီငိုနေပါသည်။ကလေးကြည့်ရာဆီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မန်းကျည်းပင်ရိပ်တွင်ထိုင်နေသော မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကိုဉာဏ်စိန်ကလည်းထိုကလေးကိုရှိသည်ပင်မအောက် မေ့၊သူ့ဘာသာသူအရုပ်တွေကိုရေးလိုက်ပုံပြောလိုက်လုပ်နေပါသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ထိုကလေးကိစ္စကိုကိုဉာဏ်စိန်ဘာလုပ်မလဲ ဆိုသည်ကို စောင့်ကြည့်နေမိပါသည်။ အ တော်လေးကြာတော့ ကိုဉာဏ်စိန်ကပြူတင်းပေါက်မှ အပြင်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး..“ဒေါ်အေးသာ စိတ်ချလက်ချ ပြန်စမ်းပါ။ ခင်ဗျားမရှိရင် ခင်ဗျား မြေးကို ကျုပ် ထိန်းနိုင်ပါတယ်။ ခင်ဗျားရှိနေလို့ကတော့ ဒီကောင် တစ်သက်လုံး အငိုတိတ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး”

ထိုသို့ပြောလိုက်ခါမှဟိုအကောင်ကလေးကလည်း အ သံမြှင့်ပြီးစီခနဲငိုလိုက်ပြန်ပါတော့သည်။အဘွားဖြစ်သူအဒေါ်ကြီးကလည်း သူ့မြေးကို သံယောဇဉ်မဖြတ်နိုင်ဘဲ ပေကပ်ကပ် လုပ်နေပါသည်။“ခက်တယ်ဗျာ.. ကလေးတွေကို ထိန်းရတာ ကျုပ်က မကြောက်ပါဘူး။ အဲဒီလို အဘွားကြီးတွေကို ထိန်းရတာ အခက်ပဲ” ဟု ညည်းသလိုလို ကျွန်တော့်ကို လှမ်းပြောပါသည်။

“ကဲမပြန်ချင်ရင်နေဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ ကလေးမမြင်လောက်တဲ့နေရာဟိုဘက်ထောင့်ကွယ်မှာဖြစ်ဖြစ်သွားနေစမ်းပါ”ကိုဥာဏ်စိန် အထပ်ထပ်ပြောမှအဘွားကြီးလည်းမသွားချင် သွားချင် ထောင့်ကွယ်ကလေးသို့ ထွက်သွားပါသညါ။သူ့အဖွားကို မမြင်ရတော့ ဟိုချာတိတ်ကလည်း ငိုလိုက်သည်မှာ တစ်တန်းလုံးသူ့ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြရနောင်ပင် ဖြစ်သည်။

ကိုဥာဏ်စိန်ကတော့ သူ့အရုပ်တွေကို ဆက်ပြီး ရေးပြန်သည်။ကလေးတွေကလည်း ခွေးရုပ်ကလေးကွ၊ကြောင်ရုပ်ကလေးကွ စသည်ဖြင့် အော်လိုက်ကြပြန် သည်။ဟိုချာတိတ်ကတော့သူများတွေကစီခနဲအော်လိုက်လျှင်ကယောင်ကတမ်းခဏလောက်အငိုရပ်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ပြီးတော့ အပြင်ကိုလှမ်းကြည့် အ ဘွားကိုရှာပြီးနောက် တအီအီငိုပြန်ပါတော့သည်။

ကျွန်တော်ကတော့ ထို ကလေးနှင့် ကိုဥာဏ်စိန်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်အိုက်လှပါပြီ။ ငါဆိုရင် ဘာလုပ်မလဲတွေးလိုက်ပြန်တော့လည်း ဘာမှ မလုပ်တတ်ပါ။ရိုက်နှက်ပစ်လိုက်ရအောင်လည်း​ တကယ့်​ လူမမည်​ က လေးကို ဒီလိုလုပ်လို့ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။

ကိုဥာဏ်စိန်ကတော့ခပ်အေးအေးပါပဲ။အရုပ်တွေရေးလိုက်၊ ပုံပြင်လိုလိုတွေ​ ပြောလိုက်၊ ဟိုချာတိတ်ကလည်းငိုမြဲပါပဲ။အတော်လေး ကြာတော့ ကိုဉာဏ်စိန်လည်းစိတ်ကုန်လာပုံမျိုးနှင့် ထိုကလေးကိုစိုက်ကြည့်နေပါသည်။ သို့သော်လည်း သူ့မျက်နှာက ပြုံးစိစိပါပဲ။ဟိုကောင်ကသူ့ကိုဆရာစိုက်ကြည့်နေမှန်းသိတော့ခဏမျှ ဆရာကိုပြန်ကြည့်ပြီး အငိုတိတ်သွားပါသည်။ပြီးတော့​ စီခနဲ​ ခပ်ကျယ်ကျယ်ကြီး ငိုလိုက်ပြန်ပါ​သည်။

ကိုဉာဏ်စိန်က​ အတန်းဘက်လှည့်ပြီး​ ကလေးများအား…“ဟေ့ကောင်တွေမင်းတို့တွေ့တယ်မဟုတ်လား၊ဒီကောင်​ ကျောင်းရောက်ပြီ​ ဆိုကတည်းက​ ငိုတာ​ ခုထက်ထိ မတိတ်ဘူးကွ။ဒီကောင်မှာ“အငို”တွေအများကြီး ပါလာတယ်။ သူတစ်ယောက်တည်း ငိုနေလို့​ က​တော့ ကုန်မှာမဟုတ်ဘူး။မင်းတို့ပါဝိုင်းပြီးငိုပေး​လိုက်ကြစမ်းကွာ။ ဒါမှ သူ့အငိုတွေ မြန်မြန်ကုန်မှာ”

ကျန်တဲ့​ ကောင်တွေလည်း​ သဘောပေါက်မြန်လိုက်တာမပြောပါနှင့်တော့။ တစ်တန်းလုံးမျက်စိကို​ လက်​ဖမိုးနှင့်ပွတ်ပြီးတအီးအီး ငိုချင်ယောင် ဆောင်လိုက်ကြသည်မှာ​ ကျွက်ကျွက်ညံ​ သွားပါတော့သည်။ ကျွန်​တော်လည်း အသံထွက်အောင် ရယ်နေမိပါသည်။ဟိုချာတိတ်က​ သူ့​ ဘေးက​ ကလေးတွေကို​ ကြည့်ပြီးကြောင်တောင်တောင်နှင့်တိတ်သွားတော့ပို၍ပင်ရယ်မိပါသည်။ ကိုဉာဏ်စိန်က…

“ဟိုး... တော်ပြီ၊ အငိုတွေ ကုန်သွားပြီ”ဟု လက်တားပြီး အော်လိုက်တော့ ကလေးတွေကတဝါးဝါးရယ်မောပြီး အငိုရပ်သွားကြပါသည်။ ဟိုအကောင်လည်း က ယောင်ကတမ်းအငိုရပ်ပြီး ကျီးကြည့်ကြောင်ကြည့် ဖြစ်နေပါသည်။

ကိုဉာဏ်စိန်ကတော့ သူ့ကို လှည့်လိုမျှပင်​ မကြည့်တော့ဘဲသူ့ဘာသာအရုပ်တွေရေးလိုက်ပုံပြင်ကိုပြောလိုက်လုပ်​ နေပြန်ပါသည်။ ဟိုငနဲလေးကလည်း သူပြောနေသည့်ပုံပြင်ကို နားထောင်သလိုလိုလုပ်လိုက်၊ အရုပ်တွေကို ကြည့်လိုက် လုပ်နေပါသည်။ ခဏကြာတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သတိရလိုက်ပြန်သည်မသိ၊ အီခနဲ ငိုလိုက်ပြန်ပါသည်။ ကိုဉာဏ်စိန်က…

“ဟ . . အငိုတွေ မကုန်သေးဘူးကွ၊ ကျန်သေးတယ်” ကိုဉာဏ်စိန် စကားဆုံးအောင်ပင် မပြောလိုက်ရပါ။ တစ်တန်းလုံး တပျော်တပါးကြီး ဝိုင်းဝန်းပြီးငိုချင်ယောင်ဆောင် လိုက်ကြပြန်ပါသည်။ သူတို့တစ်တွေက​ သည်လို​ ငိုလိုက်ရခြင်းပင်​ အရသာ​ တွေ့နေကြပုံ ပေါ်နေပါသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ သူတို့ကိုကြည့်ပြီး ရယ်လို့သာ နေရပါတော့သည်။

ဟိုငနဲလေးလည်း​ မငိုဝံ့တော့လောက်အောင်ပင်ဖြစ်သွားပါသည်။ ကိုဉာဏ်စိန်၏ စကားနှင့်​ ဆိုလျှင်တော့​'အငို'တွေ​ ကုန်သွားပြီပေါ့။ ကျွန်တော်သည် အထက်တွင် ပြောပြခဲ့သည့်အတိုင်း တက္ကသိုလ်က ဆရာတစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ထိုကလေးငယ်၏ ပြ​ဿနာကိုကြည့်ပြီးခေါင်းခြောက်လိုက်သည်မှာမပြောတတ်အောင်ပင် ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ “ဒီကလေးကို အငိုတိတ်အောင်လုပ်ပါ၊မလုပ်နိုင်ရင်မင်းကိုသတ်မယ်” ဟု​ ဆိုလာလျှင်ကျွန်တော်သေဖို့သာလျှင် ရှိပါသည်။ဘာမျှတတ်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။

အပိုင်း(၂)ဆက်ရန်...
#အောင်သင်း
#ကန့်ကူလက်လှည့်