စကားသစ္စာ

စကားသစ္စာ၊မှန်သောခါဝယ်၊
ဩဇာလေးနက်၊ပေါ်ဆီတက်၍၊
နွယ်မြက်သစ်ပင်၊ဆေးဖက်ဝင်​၏။
အရှင်မဟာသီလဝံသ
ဒီကဗျာလေးက တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်​၏ စာအုပ်တိုင်း​၏ အစမှာ အမြဲပါနေသောကဗျာလေးဖြစ်​၏။ အင်းဝစာဆိုတော် အရှင်မဟာသီလဝံသ ​၏ ကဗျာလေးဖြစ်​၏။ အမြဲတွေ့နေတော့မှတ်မိနေ​၏၊သစ္စာ​၏တန်ဖိုးကိုညွန်းသောကဗျာဖြစ်​၏၊ စကားသစ္စာဆိုတာ မုသား​၏ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်​၏ ၊ ကိုယ်မှာဆိုစရာသစ္စာ ရှိလားဆိုတာ အရင်တွေးမိ​၏။သို့ပေမဲ့သစ္စာ စကားနဲ့ပတ်သက်လို့ခေါင်းထဲအရင်ရောက်လာတာက၊မှန်ရာကို သစ္စာဆိုပြီး သစ္စာ​၏စွမ်းအားကြောင့် မျက်မမြင်မိဘနှစ်ပါး မျက်စိပြန်မြင်ရပြီး၊ မြှားဆိပ်သင့်နေသော သားပြန်ကောင်းလာတဲ့ သုဝဏ္ဏသာမဇာတ်ကို သတိရမိ​၏။ ထိုဇာတ်တော်ကလူတိုင်းရင်းနှီးသော ဇာတ်တော်၊ နောက်ပြီး ဇာတ်တော်ထဲက လူတွေက ပါရမီအရင့်မာကြီးတွေ၊ ထို့သူတို့စောင့်ထိန်းသောသီလ ၊ ပွါးများသောဘာဝနာ၊ ဖြည့်ကျင့်သောပါရမီတွေက ကိုယ်လိုသာမညလူ့အဖို့ အလှမ်းဝေး​၏။ ကိုယ်နှင့်နှိုင်းယှဉ်၍တွေးမရ ၊ ထိုသူတို့ကား လောကမှလွတ်မြောက်ရာ ကျင့်ကြံအားထုတ်နေသူတွေ၊ ကိုယ်ကလောကအတွင်းမှာ ပျော်မွေ့နေချင်သူဖြစ်တဲ့ အတွက်ကြောင့် သာ၍ပင်ဝေးသေး​၏။ ထိုအတွက်ကြောင့် လောကီနယ်ပယ်က သစ္စာ​၏ ဆေးဖက်ဝင်ပုံ ဇာတ်လမ်းတို့ကို ဖတ်မှတ်ဖူးသောစာပေထဲကထပ်တွေးရပြန်​၏။ တွေးတော့ တရေးရေးပေါ်ဆိုသလိုမျိုး ပေါ်လာ​၏၊ ဘယ်စာအုပ်ထဲက ဖတ်ဖူးတယ်ဆိုတာတော့မမှတ်မိပေမဲ့၊ ဇာတ်လမ်းကမှတ်မိနေ​၏။ ဇာတ်လမ်းက သစ္စာကိုဖော်ကျူးထားပေမဲ့ ဟာသနည်းနည်းဆန်​၏။ဇာတ်လမ်းက"ရွာတစ်ရွာဝယ် လင်မယားနှစ်ယောက်ရှိ​၏၊ ထိုလင်မယားနှစ်ယောက်ကား ရွာ​၏ ဘုရားဒကာ ဘုရားဒကာမ၊ ကျောင်းဒကာ ကျောင်းအမတွေဖြစ်​၏။ တနည်းပြောရရင် ရွာမျက်နှာဖုံးတွေပေါ့၊ သူတို့မှာ အင်မတန်ချစ်ရတဲ့ သားလေးတစ်ယောက်ရှိသတဲ့။ ထိုသားလေးက တစ်နေ့မှာ မြွေအကိုက်ခံရပြီး သေလုမျောပါးဖြစ်နေ​၏။ ရွာက ဆေးဆရာလည်းတတ်နိုင်သလောက်ကုကြည့်ပြီး "အခြေနေမဟန်တော့ဘူး၊ မြို့တက်ရင်လည်းမှီမှာမဟုတ်ဘူး၊ အဒီတော့ သစ္စာဆိုပြီးဆုတောင်ကြ"ဟုအကြံပေး​၏။ အဲ့ချိန်မှာ ရွာကကျောင်းထိုင်းဆရာတော်ကလည်း ကျောင်းဒကာ ကျောင်းအမသားဆိုတော့ အိမ်ရောက်လာ​၏။ ကျောင်းထိုင်းဆရာတော်ပါ သစ္စာဆိုတဲ့အထဲပါရလေ​၏၊ထိုအတွက်ကြောင့် ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်က အရင် သစ္စာ စဆို​၏၊အရင်းဆုံးဘုရားကန်တော့ ကန်တော့ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ် လက်အုပ်ချီကာ" အရှင်ဘုရား တပည့်တော်သည် သာသနာဘောင်စဝင်ချိန်ကတည်းကနေ ခုချိန်ထိ တစ်ရက်မှပျော်ပိုက်ခြင်းမရှိပါဘုရား၊ ထိုမှန်သော သစ္စာစကားကြောင့် သားလေးမြွေဆိပ်ပြေပါစေ"ဟုသစ္စာဆို​၏။ ကျောင်းထိုင်ဆရာတော်ပြီးတော့ ကျောင်းဒကာ သစ္စာဆို​၏၊ ရှေ့ကဆရာတော်နည်းရှိခိုးကန်တော့ပြီး လက်အုပ်ချီကာ"အရှင်ဘုရား တပည့်တော်သည် ကျောင်းထိုင်းဆရာတော်ကို မကြည်ညိုပါဘုရား ၊မိဘလက်ထက်က ကိုးကွယ်ခဲ့သော ဆရာတော်မို့ ဆက်လက် အမွေဆက်ထိန်းပြီး လှူဒါန်းဝင်ထွက်နေရပါ​၏၊ဤမှန်သော သစ္စာစကားကြောင့် သားလေးမြွေဆိပ်ပြေပါစေ"ဟုသစ္စာဆိုလေ​၏။ ကလေးမှာလည်း နည်းနည်းသက်သာလာ​၏။ နောက်ဆုံး ကျောင်းအမ သစ္စာဆိုရ​၏။ ကျောင်းအမလည်း ဘုရားရှိခိုးကန်တော့ပြီး လက်အုပ်ချီကာ "အရှင်ဘုရား တပည့်တော်သည် ကျောင်းဒကာအပေါ်ဝယ် ဘယ်တုန်းကမှ မချစ်ခဲ့ပါဘုရား၊ မိဘပေးစားလို့သာ ယူခဲ့ရပါ​၏၊ ထိုမှန်သောသစ္စာစကားကြောင့် သားလေးမြွေဆိပ်ပြေပါစေ"ဟု သစ္စာဆိုပြန်​၏၊ ကျောင်းအမသစ္စာဆိုပြီး သားလေးမှာအတော်ပြန်ကောင်းလာ​၏။ အသက်အန္တရာယ်မစိုးရိမ်ရတော့" ဇာတ်လမ်းကဒီလောက်ပင်ထိုသူတို့ဆိုခဲ့တာတွေက သစ္စာတွေ၊ထိုအတွက်ကြောင်းလည်း ကလေးမြွေဆိပ်ပြေခဲ့​၏။ ထိုဖြစ်ရပ်ကိုကြည့်ပြီး ငါ့မှာကော ဆိုစရာသစ္စာရှိလား၊ နွယ်မြက်သစ်ပင်ဆေးဖက်မဝင်နိုင်တဲ့ သစ္စာစကားမဆိုနိုင်တောင် သင့်မိသားစု ၊သင့်သူငယ်ချင်း ၊သင့်ပတ်ဝန်းကျင်၊ သင့်နိုင်ငံက ယုံကြည်နိုင်လောက်သော သစ္စာစကားရှိလား ရှိလား။