လမ်းဘေးတက္ကသိုလ် အပိုင်း (၅)

မီးရထားပေါ်မှ ရှုခင်း

လန်ဒန်မြို့မှ ထွက်စတွင် မီးရထားလမ်းမှာ ဘေးနှစ်ဖက်က ကုန်းမြင့်များရံနေ၍ ရန်ကုန်ပြည်လမ်းဘူတာမှ မစ်ရှင်လမ်းဘူတာအကြားကဲ့သို့ ရှိလေသည်။ ထိုမှလွန်သောအခါမူကားလမ်းဘေးနှစ်ဖက်လယ်လုပ်ခင်းများကို မြင်ရလေသည်။ ၄င်းတို့​ လုပ်ခင်းများမှာ မြန်​မာလယ်များကဲ့သို့ ကန်သင်းများမရှိ၊ အကွက်ကျယ်ကြီးများ ဖြစ်ကြသည်။ လုပ်ခင်းတစ်ခင်းနှင့်တစ်ခင်းအာချုံပင်ကလေးများ ညီညာလှပစွာ စီတန်းစိုက်ပျိုးထားကြလေသည်။ အလွန်သပ်ရပ်သဖြင့် လယ်နှင့်မတူဘဲဥယျာဉ်များနှင့်တူနေလေသည်။ 

တစ်နေရာတွင်​ လယ်ကွက်ကျယ်ကြီးတစ်ကွက်၌ မျက်စိတစ်ဆုံး စိမ်းစိမ်းစိုစိုတွေ့သဖြင့် ဂျုံခင်းလား၊ မုယောခင်းလားထင်၍ မေးကြည့်ရာ ဂျုံခင်း၊ မုယောခင်းမဟုတ်၊ မြက်ခင်းများဖြစ်နေသည်ကို သိရလေသည်။ ၄င်းတို့​ အရပ်မှာ​​ မြန်မာပြည်ကဲ့သို့​ မြက်ကို ကွင်းထဲ​ ဆင်းရိတ်ရုံနှင့် အလကားမရ။ နွား၊ မြင်း၊ ဆိတ်၊ သိုး စသည်တို့​အတွက် မြက်ကို စပါးစိုက်​ သ​ကဲ့သို့ အထူးစိုက်ပြီးလျှင် ရိတ်သိမ်းထားရလေသည်။ အင်္ဂလန်ပြည်၌ တောင်သူလယ်သမားများမှာ စက်ဖြင့် ထွန်ယက်လုပ်ကိုင် သည်ဆိုသော်လည်း​ မြက်မှအစ လိုသမျှကို ဂရုတစိုက် စိုက်ပျိုးရသဖြင့်​ မြန်မာတောင်သူလယ်သမားများထက် သက်သာကြသည် မ​ဟုတ်ချေ။

လန်ဒန်မြို့မှထွက်၍ ၄၅ မိနစ်ခန့်ကြာသောအခါ ရက်ဒင်းမြို့သို့ ရောက်လေသည်။ ၄င်းမြို့မှာ မြန်မာပြည်တောရောမြို့ပါ​ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်​ အဖိုးထိုက် အဖိုး​တန်ထား၍ စားသုံးကြသဖြင့် လူတိုင်းလိုလိုသိသော “ဟန်တလေပါလမား”အစရှိသော ဘီစကွတ်မုန့်စက်​ကြီးများတည်ရှိသည့် မြို့ဖြစ်ပေသည်။ “ဟန်တလေ-ပါလမား”ဘီစကွတ်စက်ရုံကြီးမှာ​မီးရထားလမ်း လက်​ဝဲဘက်မနီးမဝေးတွင် တည်ရှိသည်။ ဆိုင်းဘုတ်ကြီး ထင်ရှားစွာတပ်ထားသည်။ အလွန်ကြီးမားသော အ​ဆောက်အဦးကြီးဖြစ်သည်။ရက်ဒင်းမြို့အထွက် တောမကျ မြို့မကျ​ ဆောက်လုပ်နေထိုင်ကြသော​ တိုက်က​လေးများမှာ အလွန် လှပလျက် မွေ့လျော်ပျော်ဖွယ်​ရာ ဖြစ်ပေသည်။

အောက်စဖို့​ဘူတာရုံ

ထို့နောက်​ ကမ္ဘာကျော်​ ​တက္ကသိုလ်ကျောင်းကြီး​တည်​ရာ အောက်စဖို့​ ဘူတာရုံသို့ ဆိုက်ရောက်ကြလေသည်။ ရထားပေါ်မှ ဆင်းလျှင်ဆင်းချင်းဘူတာထဲတွင် ပထမတွေ့ရသူမှာ ပေါ့ပီဒေး ပန်းနီပွင့်ကလေးများကို ဗန်းကလေးတစ်ချပ်​ နှင့်​ ခရီးသည်များကို​ ကြို၍ ရောင်းနေသော​ စေတနာ့ဝန်ထမ်း​ ကလေးမတစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ ပေါ့ပီဒေးမှာ ကျွန်တော်တို့နှင့် မဆိုင်ချေ။ စစ်ကြီးအတွင်းက စစ်ပွဲ၌ကျဆုံးကြသော ဗြိတိသျှ စစ်သည်တော်များကို အထိမ်းအမှတ်ပြုသောနေ့ ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ကိုယ့်တိုင်းပြည် ကိုယ့်အမျိုးသားအတွက် အသက်ကို စွန့်လွှတ်သွားသော သူရဲကောင်းဟူသမျှကို ဖြူသည်ဖြစ်စေ၊ မည်းသည်ဖြစ်စေ၊ ကိုယ့်အမျိုးသား ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မ​ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ ရိုသေလေးစားအပ်သည်ဟု နှလုံး​သွင်း၍ မင်္ဂလာ ဦးဘသန်းနှင့်ကျွန်တော်တစ်ယောက်တစ်ပွင့်စီ စေတနာ ရှိသလောက်ပေး၍ဝယ်ယူလိုက်ကြလေသည်။

ဘလက်ဝဲစာအုပ်ဆိုင်

ဘူတာရုံအပြင်သို့.ရောက်သောအခါ ကျွန်တော်တို့လိုရာကို လိုက်လံပြသနိုင်သူ အောက်စဖို့တက္ကသိုလ်၌ ပညာ သင်ကြား နေသောဦးချစ်မောင်အား သွား၍ခေါ်ဦးမှ ဖြစ်မည်ဟုအကြံယူကြကာ ဦးချစ်မောင်နေသောဘက်ဒဖို့လမ်း တိုက်နံပါတ် ၁ သို့ သွားရောက်ကြလေသည်။ သို့သော် ဦးချစ်မောင်အား ၄င်း၏နေအိမ်၌ မတွေ့ချေ။ ထိုနေ့မှာ စနေနေ့ဖြစ်၍ ရက်အား ဖြစ်​သည်။ ဦးချစ်မောင်မှာ စာပေလေ့လာ ကြိုးပမ်းသူဖြစ်​၍ရက်အားများ၌ပင်အလကားမနေ၊၄င်းနေသော မော်ဒလိန်းကောလိပ်ပိဋကတ်တိုက်တွင် သွားရောက်လေ့​လာ ကျက်မှတ်နေတတ်သည်ဟု သိရသောကြောင့် မော်ဒလိန်းကောလိပ်သို့ လိုက်သွားကြလေသည်။

ကောလိပ်ပိဋကတ်တိုက်သို့ရောက်၍ စုံစမ်းကြရာ ခါတိုင်းတော့​ လာတတ်သည်၊ သို့သော် ထိုနေ့​ မလာကြောင်း ပြောပြလိုက်၍ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြရလေသည်။ ဦးချစ်မောင် လန်ဒန်မြို့သို့ သွားကောင်းသွားနေမည်။ ရှိစေတော့ လမ်းစခန်းမေးမြန်း၍ သွားကြမည်ဟုကြံကာ လမ်းမကြီးသို့မထွက်တော့ဘဲ လမ်းကြားကလေးတစ်သွယ်ကို လျှောက်လာခဲ့ကြလေသည်။ လမ်းက လေးမှာလူသွားလူလာမရှိ၊ရှင်းလျက်ရှိသည်။အ​တော်ဝေးဝေးသွား၍ အကွေ့တစ်ကွေ့​ ရောက်မှ ကျောင်း​သားလိုလိုလူရွယ်လူလတ်တစ်ယောက်ကိုတွေ့၍ “ဘလက်ဝဲ”စာအုပ်ဆိုင်ကို ဘယ်လမ်းက သွားပါသလဲဟုမေးရာ ထိုသူလည်း ရပ်၍-

“ဒီလမ်းအတိုင်းပဲ လျှောက်သွားပါ၊ တော်တော်သွားမိရင် လမ်းကျယ်တစ်ခုကို တွေ့ရပါလိမ့်မယ်၊ ၄င်းလမ်းကျယ်ကို လိုက်သွားပါ၊ တော်တော်သွားမိရင်“ဘရော့စထရိ”ဆိုတဲ့လမ်း ရောက်ပါလိမ့်မယ်၊ လက်ျာဘက်ကို ကွေ့၍လျှောက်သွားပါ၊ဘလက်ဝဲကိုရောက်ပါလိမ့်မယ်”ဟု ဂရုတစိုက် ရည်ရည်မွန်မွန် ပြန်ပြောလေသည်။ ကျွန်တော်တို့က​တော်တော်ဝေးသလားဟု​ထပ်​၍မေးရာမဝေးပါဘူး၊လမ်းလဲမမှားနိုင်ပါဘူး၊ရှေ့တည့်တည့်ကိုသာ​ လျှောက်သွားပါ​ ဟုပြော၍“သိုင်းကျူး” ဆိုကာ ဆက်၍ လျှောက်လာခဲ့ကြလေသည်။ ၄င်းက “မဝေးလှဘူး”ဆိုသောစကားသည် မန္တလေး“တစ်ပြလောက်” နှင့် အတူတူဖြစ်နေသည်ကို​ တွေ့ရလေသည်။

သို့သော် လမ်းမူကား မမှားချေ။ နောက်ဆုံး“ဘရော့စတရိ”ရှိ ဘလက်ဝဲ စာအုပ်တိုက်ကြီးသို့ ရောက်သွားကြလေသည်။ တိုက်တွင်းသို့ ဝင်လိုက်သောအခါပထ မအထပ်၌ ကျောင်းသုံးစာအုပ်များနှင့် နောက်​ဆုံးပေါ် ပညာရပ်အသီးသီးနှင့်ဆိုင်သော စာအုပ်များကိုတွေ့ရလေသည်။စုံစမ်းဝယ်ယူနေကြသောကျောင်းသားများနှင့် ကျွန်တော်တို့ကဲ့သို့​ အရပ်သူအရပ်သားများမှာလည်း ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်လုံး ပြည့်နှက်နေလေသည်။စီခင်းထားသော စာအုပ်တန်းကြီးများနှင့် ဝယ်ယူနေကြသော လူတန်း ကြီးကိုမြင်ရသည်မှာ စာအုပ်ဆိုင်နှင့်မတူဘဲ ဈေးတန်းကြီးနှင့် တူနေလေသည်။

ကျွန်တော် ထိုဆိုင်ကြီးသို့ အထူးတလည် သွားသည့်ကိစ္စမှာ စာအုပ်သစ်များအတွက်မဟုတ်ဘဲ မြန်မာ​နိုင်​ငံနှင့်သက်ဆိုင်သော ရှားပါးနေသည့် စာအုပ်ဟောင်းများကိုစုံစမ်းရန်ဖြစ်သောကြောင့် အောက်ထပ်ရှိ စာ​အုပ်များကို သာမန်မျှလောက်သာကြည့်ပြီးနောက် အ​ရှေ့ပိုင်းဆိုင်ရာ စာအုပ်များရှိရာ တတိယအထပ်သို့ စုံစမ်း၍ တက်သွားကြလေသည်။ တတိယအထပ်မှာ အောက်ထပ်နှင့်မတူချေ။ ကျွန်တော်တို့ ရောက်သွားသောအခါစာအုပ်ဝယ်သူဆို၍ တစ်ယောက်မျှ​ မရှိ၊ ရောင်းသူလည်းတစ်ယောက်မျှမတွေ့၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်နှင့် စာအုပ်များသာ ရှိနေလေသည်။ 

သို့နှင့် စာအုပ်တန်းကြီးများကို လျှောက်၍ကြည့်ကြရာ အိန္ဒိယပြည်ဆိုင်ရာစာအုပ်များ၊တရုတ်ပြည်ဆိုင်​ရာ စာအုပ်များ၊ အင်ဒိုချိုင်းနားဆိုင်ရာ စာအုပ်များ၊ ဂျပန်ပြည်ဆိုင်ရာ စာအုပ်များ၊သီဟိုဠ်ကျွန်းဆိုင်ရာ၊ တိဘက်ပြည်ဆိုင်ရာ၊ အာရပ် ပြည်ဆိုင်ရာ၊ပါရှားပြည်ဆိုင်ရာ စသည်ဖြင့် အာရှတိုက်ဆိုင်ရာ စာအုပ်အမျိုးမျိုးတို့ကို စာအုပ်စင်ကြီးများ ပေါ်၌ အတန်းလိုက် အ​တန်းလိုက်​ တွေ့ရလေသည်။ စာအုပ်များမှာလည်း လွန်ခဲ့သည့်နှစ်ပေါင်း​၂ဝဝလောက်မှစ၍ ယခုနောက်​ဆုံးအထိ ရိုက် နှိပ်လျက် မြန်မာငွေဖြင့် တစ်ထောင်တန် လောက်မှစ၍ ငါးမူးတန်လောက်အထိ ဖြစ်လေသည်။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းနှင့် နောက်ဆုံးတွင် မြန်​မာနိုင်ငံနှင့်ဆိုင်သော စာအုပ်များထားသည့်အပိုင်းသို့ ရောက်သွားလေသည်။ တော်တော်ရှားနေသော စာအုပ်ဟောင်းများ အတော်အတန် တွေ့ရလေသည်။ ဘာသာမျိုးစုံနှင့် ရေးသားထားသော ဗုဒ္ဓဘာသာနှင့်ဆိုင်သော စာ အုပ်အများပင် တွေ့ရသည်။

အတန်ကြာမှ လူတစ်ယောက်ပေါ်လာ၍ ကျွန်တော်က စာအုပ်များကို လက်ညှိုးထိုးပြ၍ ဈေးနှုန်းမေးမြန်းရာ ကျွန်တော်က ဒီဌာနနဲ့ မဆိုင်ပါဘူး၊ ဒီဌာနနဲ့ဆိုင်တဲ့လူ အထက်ထပ်ကို ခဏတက်သွားပါတယ်၊ မကြာခင် ဆင်း​ လာပါလိမ့်မယ်၊ ခဏစောင့်ပါ၊ ကြိုက်သလိုလျှောက်ကြည့်ပါဟု ပြော၍ တစ်ဖက်ခန်းသို့ ကူးသွားလေသည်။

အပိုင်း၆ဆက်ရန်...
#ဇေယျ