အိုမင်းမစွမ်းချိန်နှင့်ကံတရား

ကျွန်တော်မှတ်မိသလောက် ကျွန်တော်​၏အဖိုး(အညာအခေါ်အဘ)ဟာ ငယ်စဉ်ကအတော်ဆင်းရဲ​၏။အခုအဘကား အသက်၈၀ကျော်နေပြီ၊အဘ​၏မွေးရပ်မြေက အညာဒေသ​၏ မိုခေါင်ရေရှားသောဒေသဖြစ်​၏၊
အဘ​၏မွေးရပ်မြေရွာမှာသူတို့ခေတ်က ကန်ရေပဲသောက်ရ​၏၊ အဝီစိတွင်းမတူးနိုင်သေး(အခုခေတ်တော့တူးရနေပြီ) ရွာထိပ်မှာ မိုးရေလှောင်ဖို့ တူထားသောရေကန်အကြီးကြီးရှိ​၏၊ မိုးတွင်းမှာ မိုးရေကိုလှောင်ထားရပြီးသုံးရေး အဖြစ်အသုံးပြုကြရ​၏။မိုးခေါင်သောနှစ်တွေမှာ ပဲတို့နှမ်းတို့ အထွက်နည်းသောကြောင့် အလုပ်ကိုင်ရှားပါ​၏။ ကျွန်တော်အဖွါး(အညာအခေါ် အမ)​၏ရွာကား ဧရာဝတီးမြစ်ဘေးက
ရွာကြီးတစ်ရွာဖြစ်​၏။ ကန်ရေမသောက်ရ အဝီစိတွင်း ရှိ​၏၊ အရင်ခေတ်ကဆို ၁၅ပေလောက်နက်သော ကျောက်ရေတွင်းကြီးတွေအသုံးပြုရ​၏၊ အခုချိန်ထိ ချိုးရေအတွက်
တစ်တွင်းတလေအသုံးပြုနေဆဲဖြစ်​၏၊အခုကျွန်တော်နေသောရွာဖြစ်​၏၊ ကျွန်တော်ရွာကား မြင်းခြံ ပုဂံညောင်ဦးသွားသော လမ်းမ​၏ မြောက်ဖက် တွင်ရှိ​၏၊ နှစ်တစ်ရာလောက်သက်တမ်းရှိသော ကုက္ကိုပင်တန်းလည်းရှိ​၏။
အဘ​၏ရွာကတော့ မြင်းခြံ ပုဂံညောင်ဦးလမ်းမ​၏တောင်ဘက်တွင်ရှိ​၏၊ ကဗျာဆရာတင်မိုး ပျားရည်ဘဏ်တိုက်သီးချင်းရေးသားသော ကိုအေးကျော်တို့​၏ ဇာတိဖြစ်သော ဇဂျမ်းကံမြဲနှင့် သိပ်မဝေးသော ရွာလေးတစ်ရွာဖြစ်​၏။
အဘတို့ခေတ်က လူငယ်တစ်ယောက်အလုပ်လုက်ထွက်တယ်ဆိုတာ တခြားမြို့ကြီးတစ်
မြို့(သို့မဟုတ်) အနီးနားက အလုပ်ကိုင်ပေါများသော ရွာကြီးတစ်ရွာပင်ဖြစ်​၏။
ဒီလိုနှင့် အဘအသက်၁၇နှစ်လောက်မှာ ရွယ်တူသူငယ်ချင်းသုံးယောက်ဟာ မွေးရက်မြေ ရွာမှ အခုလက်ရှိနေထိုင်သော ရွာသို့ အလုပ်လုပ်
ထွက်လာ​၏။ ထိုခေတ်ထိုခါက မြေပိုင်ယာပိုင်သောတောင်သူဦးကြီးတွေ​၏အိမ်မှာနေပြီး လယ်ထွန် ပဲချ နှမ်းရိတ်ပြောင်းကြဲစသောတောင်သူနှင့်ဆိုင်သောအလုပ်များကိုလုပ်ကိုင်ရ​၏။ အဲ့ရွာမှာ အလုပ်လုပ်ရင်း ကျွန်တော်အဖွါးနှင့်ညားသည်ဆိုပါတော့။ ညားပြီးနောက် ဇာတိရွာကိုမပြန်ပဲ အဖွါးဘက်ကအမွေရသော မြေနေရာမှာလုပ်ကိုင်စားသောက်ကြ​၏။ မနက်ပိုင်း 4ခွဲ၅နာရီလောက်ထပြီးနွားတစ်ရှဉ်းနှင့် လယ်ထွန်အငှါးလိုက်ရ​၏၊ နေ့ခင်းထမင်းစားနား တရေးတမောအိပ်ပြီး နွားကျောင်းရ​၏၊အဖွါးကတော့ ဈေးရောင်းထွက်ရ​၏၊ သားသမီး၆ယောက်ထွန်းကား​၏။ ကျွန်တော် အမေကအသက်ကြီးဆုံးဖြစ်​၏၊ အသက်အကြီးဆိုတော့ အလုပ်အစုံလုပ်ရ​၏၊ သာသမီးခြောက်ရောက်မှာ ယောကျာ်လေး၂ယောက် မိန်းကလေး၄ယောက်ဖြစ်​၏၊ ယောကျာ်လေးတစ်ယောက်ကသာသနာ့ဘောင်ဝင်သွား​၏၊ ကျန်တဲ့သားသမီးတွေ အသီးသီးအိမ်ထောင်ကျ ကိုယ့်အိုးကို့အိမ်နှင့်ဖြစ်တဲ့အထိ အငယ်ဆုံးရင်ကပ်သမီးနှင့်အတူ၊အဘနှင့်အဖွါးဟာဆင်းဆင်းရဲရဲလုပ်ကိုင်စားသောက်နေရတုန်းရှိသေး​၏။ ကျွန်တော်အမေအောက် ညီမဟာအိမ်ထောင်ကျပြီးချောင်လည်လာတော့မှ ပြန်လည်ထောက်ပံ့ရ​၏။ အဖွါးဟာ အသက်၇၀ဆယ်မှာဆုံးသွား​၏၊ အဘကတော့အခုဆို အသက်၈၀ကျော်ပြီ ငယ်ငယ်ကဆင်းရဲခဲ့​၏၊သားသမီးတွေကပိုက်ဆံချမ်းသာ
သူတွေ မဟုတ်ပေမဲဲ့ အိုနေတဲ့အချိန်မှာ မပူမပင်မကြောင်းမကြထားပေးကြ​၏၊ ဘုရားသွားကျောင်းတက်လုပ်နိုင်​၏၊ အဘနှင့်အတူလာခဲ့သောကျန်သောသူငယ်ချင်း၂ယောက်မှာ တစ်ယောက်က လူပျိုကြီးဖြစ်ပြီး ငယ်စဉ်ကလုပ်ကိုင်ခဲ့တောင်သူဦးကြီးအိမ်မှာ ခုချိန်ထိမိသားစုပုံစံနှင့်နေ​၏။ ကျန်တစ်ယောက်က အိမ်ထောင်ကျပြီး သားသမီးတွေနှင့်အဝေးမှာ အထီးကျန်စွာ ဆုံးသွားခဲ့​၏။ အဘကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်စဉ်းစားမိတာက အဘဟာအိုကံကောင်း​၏၊ ဘဝကိုဆင်းဆင်းရဲရဲဖြန်သန်းခဲ့ရပြီး ဘဝနေဝင်ချိန်တွေမှာ မြေးတွေမြစ်တွေနှင့်ပျော်ရွှင်စွာနေနိုင်​၏။တစ်ချို့ကြတော့လည်း ချမ်းသာသောအသိုင်းအဝိုင်းမှာမွေးဖွါးရပြီး ၊ဘဝကိုလည်းချမ်းချမ်းသာသာနှင့်ဖြန်သန်းခဲ့ရ​ပါ​၏၊သားသမီးတွေကိုလည်း ကိုယ့်အိုးကိုယ့်အိမ်နှင်မပူမပင်ရအောင် ပညာတတ်တွေ အလုပ်ကိုင်ရာထူးတွေနှင့်နေနိုင်အောင် မိဘတာဝန်ကျေခဲ့​၏။သို့သော်လည်း သားသမီးတွေက တခြားသောဒေသတစ်ခုမှာ အိုးအိမ်တည်ထောင်ပြီး နေကြတဲ့အခါ ၊အိုးမင်းမစွမ်းလို့ အားကိုလိုတဲ့အခါအနားမှာမရှိကြတော့ဘူး။ တစ်နှစ်တစ်ခေါက်ဖြစ်စေနှစ်ခေါက်စေလောက်သာ လာရောက်နိုင်တော့​၏။ ထိုသို့အိုခြင်းနှင့်အဆုံးသတ်ရတာကိုအိုကံသိပ်မကောင်းဘူးဆိုရမှာပေါ့။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ယောက်​၏နောက်ဆုံးအချိန်သည်အရေးကြီး​၏၊ နောက်ဆုံးစုတိစိတ်သည် ကြည်ကြည်လင်လင်နှင့်သေမှ ကောင်းရာ ဂတိသို့လားမည်ဖြစ်​၏၊ အိုးမင်းမစွမ်းတဲ့အချိန် အိုကံမကောင်းခဲ့ရင်တောင် နောက်ဆုံးအချိန်ကိုဖြတ်ကျော်ဘို့ တရားတခုတော့လက်ကိုင်ထားသင့်ပါ​၏။ အိုကံကောင်းကြပါစေ။
https://www.facebook.com/profile.php?id=61565679827833&mibextid=LQQJ4d