တိမ်လေးဥပမာ

နေသာတဲ့နေ့တစ်နေ့လေးပေါ့....။
နေကလည်းမစူးမရှမပူမပြင်းနဲ့တောက်ပနေလေရဲ့...။
ကောင်းကင်ကလည်း ပြာကာကြည်လင်နေသည်။

သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ အလှကိုမှီးနေရတဲ့ တိမ်ဆိုင်ဖြူ ပါးပါးလေးက...
"အိုး...ငါကသိပ်လှတာပဲ... ဒီလို အချိန်မှာ ငါ့ကိုလာမယှဉ်နိုင်ဘူး"

တိမ်လေးက အလှမှာ ဂုဏ်ယူနေရုံသာမက မာန်ပါတက်နေလေရဲ့...။
ခနအကြာမှာပဲ သူ့နားကို သူ့သူငယ်ချင်းလေပြေလေးတွေရောက်လာတယ်။
"မင်းဒီနေရာကနေရှောင်တော့...မကြာခင်မုန်တိုင်းလာတော့မယ်"

လေပြေလေးတွေကအသိပေးပေမယ့် တိမ်ဆိုင်ဖြူလေးကအလှမှာ မာန်တက်နေတာကြောင့် မဲ့မဲ့နဲ့ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တာပေါ့...။
လေပြေလေးတွေရဲ့စကားကို တိမ်ဆိုင်ဖြူလေးကအဖတ်မလုပ်ခဲ့ပေ။

လေပြည်လေးတွေထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပဲ မုန်တိုင်းကျလာတော့တယ်။
လေတွေကလည်းတဝေါဝေါတိုက်လာပြီ...။

အဲ့ဒီအချိန်မှာ ပြာလဲ့ကြည်နေတဲ့ကောင်းကင်ကြီးကိုလည်း မှောင်မဲနေတဲ့ တိမ်ဆိုင်မဲကြီးတွေက ဖုံးသွားပြီ။
နေကလည်း တိမ်ဆိုင်မဲကြီးတွေကြားမှာပျောက်နေတာပေါ့...။
တိမ်ဆိုင်လေးမှာ အလှမာန်တတ်ဖို့အချိန်မရှိတော့ပေ...ကူညီမဲ့သူကလည်းမရှိတော့...။

လေနီကြမ်း၏ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကိုပဲ လိုက်ပါသွားရင်း တစ်စစီပျောက်ကွယ်သွားရှာတော့တယ်...။

မပျောက်ကွယ်ခင်မှာ တိမ်လေးက စကားတစ်ခွန်း ညဉ်းသွားရှာတယ်...။
"တကယ်တော့ ဘဝဆိုတာ သာတစ်လှည့် နာတစ်လှည့်ပါ...သာနေတုန်းကတော့ သာတာကို ပိုသာအောင်မလုပ်...သာနေတာလေးကိုလည်း ပျောက်ပြက်မသွားအောင်မလုပ်ခဲ့တော့ အခုလို
နာအလှည့်မှ ဝမ်းနည်းမနေနဲ့...မင်းအပြစ်မင်းခံ ကံက နောက်တစ်ကြိမ် ဦးစားပေးလို့
နောက်တစ်ခါ ပြန်သာခဲ့ရင်သာအကောင်းဆုံးကြိုးစားရုံပေါ့"

အဲ့ဒီစကားလေးကိုညဉ်းပြီး တိမ်လေးက လေနီကြမ်းရဲ့ အဝေ့မှာ တစ်စစီပျောက်ကွယ်သွားတော့တယ်။

တိမ်လေး