မွေးစား စာပေများတွင် ပျော်မွေ့ခြင်း ------------------------------------

ကျွန်တော်စာစတင်ဖတ်စဉ်က ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်းရေးသားသည့် စုံထောက်မောင်စံရှားဝတ္ထုများကို အသေအလဲ ရှာဖတ် သည်။ ပုဂံစာအုပ်တိုက်ထုတ် စုံထောက်မောင်စံရှားပေါင်းချုပ်စာအုပ်ကြီးကို ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်တက်ချိန်အထိ အဆောင်သို့ ယူသွားပြီး အားတိုင်းဖတ်သည်။ ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်း၏ မြန်မာမှု ပြုခြင်း စွမ်းအင်ကို အားကျမိသည်။

တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ ရှားလော့ဟုမ်းဝတ္ထုများကို အကျဉ်းချုပ်ပြန်ရေးထားသည့် စာအုပ်လေးများကို အင်္ဂလိပ်လို ခံစားမိပြန်တော့လည်း ကြိုက်သည်သာဖြစ်သည်။ ဇာတ်လမ်းသဘောသွားကို သိပြီးဖြစ်နေသဖြင့် အင်္ဂလိပ်စာလည်း ဖတ်အားတိုးသွားသည်။

နောက်ပိုင်း မင်းသိင်္ခဝတ္ထုတွေ ထွက်လာပြန်တော့လည်း ရှားလော့ဟုမ်း၊ မောင်စံရှားတို့ကို မှီငြမ်းပြုထားမှန်း သိသော်လည်း သူ၏ ဇာတ်လမ်းအထားအသို၊ အစီအစဉ်၊ အရေးသားကောင်းလွန်းသောကြောင့် သူ့စာအုပ် တိုင်းလိုလိုကိုလည်း ငှားဖတ်ရ ပြန်ပါသည်။

ဆရာမြသန်းတင့်က ကိုနယ်ဒွိုင်း၏ ဝတ္ထုများကို ရှားလော့ဟုမ်းဝတ္ထုပေါင်းချုပ်များ အနေဖြင့် တိုက်ရိုက် ဘာသာပြန်ပြီး အတွဲပေါင်းများစွာ ထုတ်ပြန်ပါသည်။ ဘာသာပြန်ဝတ္ထုများကိုလည်း ယနေ့တိုင်ဖတ်၍ မရိုးနိုင်အောင် ဖြစ်ရပြန်ပါသည်။

ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ရှားလော့ဟုမ်းနှင့် ဦးစံရှားသည် ထောပတ်နှင့် လက်ဖက်စားရသကဲ့သို့သာဖြစ်သည်။ ဘယ်သူ ပိုကောင်းသလဲဆိုသည့်စိတ်ထား တစ်ကြိမ်မျှမဖြစ်ပေါ်မိ။ လက်ဖက်စားချင်လျှင် လက်ဖက်၊ ထောပတ်စားချင်လျှင် ထောပတ်စားလိုက်သည်သာဖြစ်သည်။ မည်သို့ဆိုစေ ကမ္ဘာ့စာပေများကို ကျွန်တော်တို့နှင့် ရင်းနှီးစေခဲ့သည့် ဆရာများကို ယနေ့တိုင်လေးစားကြည်ညိုနေမိသည်။

ကျွန်တော်သည် Chicken Soup ဟုခေါ်သည့် အနောက်နိုင်ငံထုတ် စာတိုပေစ စိတ်ဓာတ်ခွန်အားဖြစ်စေသည့် စာများကိုလည်း မကြာခဏရှာဖွေဖတ်မိသည်။ ယခုနောက်ပိုင်း အင်္ဂလိပ်စာအုပ်တွေလည်း ပေါလာသဖြင့် ပိုက်ဆံ အဆင်ပြေလျှင် ဝယ်ယူစုဆောင်းထားမိသည်။ အင်္ဂလိပ်လိုဖတ်လာနိုင်သည့်အခါတွင် တစ်နေရာရာ၌ မြန်မာလို တိုက်ရိုက်ပြန်ထားလျှင်သော်လည်းကောင်း၊ မှီငြမ်းထားလျှင်သော်လည်းကောင်း သိသော်လည်း အားလုံးဖတ်နိုင်စေရန် အားထုတ်ထားသည် ဖြစ်သောကြောင့် ထိုဆရာများကိုလည်း ချီးကျူးမိပြန်ပါသည်။

Chicken Soup စာများကို ကမ္ဘာ့ဘာသာအသီးသီးဖြင့် ဘာသာပြန်ကြသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင်လည်း စာအုပ် စာပေတိုင်းလိုလိုတွင် တွေ့နေရပါသည်။ ထိုဘာသာပြန်စာပေများဖြင့် နာမည်ကျော်သွားသည့် စာရေး ဆရာများ ရှိပါသည်။ မူရင်းအင်္ဂလိပ်စာကိုဖတ်ပြီး ပြန်လည်ခံစားရေးဖွဲ့လိုက်သည်နှင့် မူလအကြောင်း အရာသည် ဘာသာပြန် သို့မဟုတ် မှီငြမ်းသူ၏ မူပိုင်ဖြစ်မသွားနိုင်ပေ။ ကျွန်တော်အထက်တွင်ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း ရှားလော့ဟုမ်းကို ရွှေဥဒေါင်း၊ ဒဂုန်ရွှေမျှား၊ မြသန်းတင့်တို့ အမျိုးမျိုး ဘာသာပြန်ခဲ့ကြသော်လည်း “ငါဘာသာပြန်ပြီးသား ငါပိုင်တယ်။ နောက်လူ လိုက်မပြန်ရ” ဟု သတ်မှတ် ကြေညာထားခြင်းမရှိကြပါ။

ဤနေရာတွင် ဆရာမြသန်းတင့်၏ အဆိုလေးတစ်ခုကို တင်ပြချင်ပါသည်။ ဆရာက သူ၏ "ဧကရီဖွားစော" ဘာသာပြန် စာအုပ်တွင်

"ဘာသာပြန်တစ်ခုသည် စာပေ၏ မွေးစားသားသမီးဖြစ်ပါသည်။ သို့ရာတွင် ဘာသာပြန်သူက တွယ်တာ လာသည့်အခါတွင် ထိုဘာသာပြန်သည် သားသမီးအရင်းသဖွယ် ဖြစ်လာတတ်ပါသည်။ မွေးစားသားသမီးကို သားသမီးအရင်းပမာ တွယ်တာ ခုံမင်နိုင်သည်ဆိုလျှင် နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အကျိုးရှိနိုင်ပါသည်" ဟု ရေးသားထားသည်ကို ဆင်ခြင်ကြည့်နိုင်ပါသည်။

စာပေလောကတွင်လည်း ဆရာများသည် ကျွန်တော်တို့ကို စာပေလောကထဲသို့ အဆင့်ဆင့် တစ်ထစ်ပြီး တစ်ထစ် ဆွဲခေါ်သွားသဖြင့် ယခုအခါ မြင့်သည့်စာပေများကိုလည်း ဖတ်နိုင်သည့်အနေအထားသို့ ရောက်လာ နိုင်ခဲ့သည်။ မည်သူမဆို အမြင့်သို့ရောက်လိုလျှင် တစ်ထစ်ပြီးတစ်ထစ် တက်သွားကြရမည်သာဖြစ်သည်။ အလှမ်းကျော် တက်၍မရ။ အဆင့်ကျော်လျှင် အမြင့်သို့မရောက်၊ မတော်ပြုတ်ကျ ဒုက္ခရောက်ရတတ်ပါသည်။ ငယ်ရွယ်စဉ် စာပေနှင့် အစိမ်းသက်သက်ရှိနေသူများကို ကျမ်းစာတွေ သွားပေးဖတ်ခိုင်းရန်မသင့်ပေ။ ကာတွန်းမှသည် ကျမ်းအဆင့်ဆီသို့ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် တက်သွားကြရမည် သာဖြစ်သည်။ လူတိုင်း စာဖတ်နိုင်စေရန် စေတနာမေတ္တာထားသူများ၏စာသည် ရေရှည်တည်ကျန်ခဲ့ပါသည်။

စာပေရေးသား ပြုစုသူများအနေဖြင့် သဘောထားကြီးစွာ အားလုံးအတွက်စာ၊ အရွယ်သုံးပါးစာ၊ လူတိုင်း နားလည်နိုင်သောစာ၊ ပညာတိုးပွား အကျိုးများစေသောစာများကို သဘောထားကြီးစွာ ရေးသားပြုစုကြပါ သည်။ ကိုယ်တိုင် ရေးသည်လည်းရှိမည်။ မှီငြမ်းကိုးကားသည်လည်းရှိမည်။ တိုက်ရိုက်ဘာသာပြန်သည်လည်း ရှိမည်။ ဆရာမြသန်းတင့် ပြောသည့်အတိုင်းဆိုရလျှင် မွေးစားသားသမီးသည် သားသမီးအရင်းမဟုတ် ဆိုသည်ကိုတော့ ဆင်ခြင်ကြည့်နိုင်မည်ထင်ပါသည်။ မွေးစားထားပြီး ငါပိုင်သည်ဟု မာန်တက်၍မရ။ မွေးစားသားသမီးမှန်း သိသွားလျှင် နည်းနည်းတော့ ပေါ့သွား တတ်ပါသည်။

တင်ညွန့်

၂၁.၇.၂၀၂၄