မနာလို ဝန်တိုစိတ်...နဲ့ ကျမ

ကျမတို့ ဘိုးဘေးဘီဘင်ရဲ့ မူဝါဒဟာ
ကြီးနိုင်ငယ်နင်းစနစ်ကိုအသုံးပြုကြတာ
ဟိုးရှေးခေတ်နှောင်းပိုင်းကစလို့ ယခု နှစ်ဆယ်ရာစုပိုင်းထိကိုရောက်ရှိလာခဲ့ပါပြီ။

ခုခေတ်၊ခုကာလမှာ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်နိုင်
အောင်ထိန်းပြီး ကျ‌မတို့ လူငယ်တွေကစလို့ဦးဆောင်ကာ ရှေ့ဆောင်လမ်းပြလုပ်လိုက်မယ်ဆိုရင်‌ ဘယ်လောက်တောင် တန်ဖိုးရှိလိုက်မလဲ။

တစ်ခါက ကျမ အမေ က ကျမကိုပြောတယ်။
"ဟဲ့ ဟိုဘက်အိမ်က မမြင့်က နင့်နဲ့အတန်းတူတူပဲ၊
နင့်ထက်လဲ အမှတ်ကောင်းတယ်။
နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ" ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းက
ကျမရဲ့ဦးနှောက်အစွန်းကို ဒိန်းခနဲ
လာထိသွားတယ်။

ကျမစိတ်ထဲမှာ " မမြင့်လဲလူပဲ၊ငါလဲလူပဲ၊
ဒါမဲ့ဘာလို့သူကငါထက်သာနေတာလဲ"
ဆိုပြီး မနာလိုစိတ်တစ်ခုနဲ့ အပတ်တကုပ်
ကြိုးစားခဲ့တယ်။

နောက်ထပ် လပတ်စာမေးပွဲ‌လဲ ရောက်ရော
မမြင့်ကကျမထက် အမှတ်များနေပြန်ပါတယ်။

ကျမလဲ အမေ့စကားတွေအောက်မှာ
နစ်မြောပြီး ဝန်တိုစိတ်ကြီးထွားလာကာ သူ့ထက်သာမယ်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ထပ်ကြိုးစားတယ်၊
တစ်ခါလဲမဟုတ်၊ နှစ်ခါလဲမဟုတ်
ကျမဟာ သူနဲ့ ဆိုရင်အမြဲကျရှုံးနေခဲ့တယ်။

နောက်နေ့ကျတော့မမြင့်တစ်ယောက် ကျမနားကိုစာအုပ်လေးတစ်အုပ်လာပေးသွားတယ်။
ကျမလဲ အဲ့စာအုပ်ကို ချက်ချင်းဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ သင်ခန